De vriendschappen die je in herstel vindt, waarin je elkaar begrijpt als geen ander, kunnen ontzettend waardevol zijn. En soms gaat het andersom: trekken vrienden elkaar in herstel. Zo verging het ook deze vier vrienden. De eerste is Angelique van Hoof (50). 'Samen in herstel is fantastisch.'
Dit artikel is onderdeel van een portretreeks die in december 2018 in Lef Magazine verscheen.
‘Mijn eerste jaar in herstel was ronduit kut. Zonder middelen? Oké. Dat ging nog wel. Maar zonder de spanning van mijn criminele verleden? Ik kon er niet aan wennen. Toch wilde ik voor geen goud naar dat leven terug. Dertig jaren verslaving hadden hun tol geëist. Mijn lever was grotendeels aan gort. Ik had geluk dat ik nog leefde. Voorzichtig aan kreeg ik weer contact met mijn kinderen, ik maakte vrienden en vriendinnen die écht het beste met me voor hadden en uiteindelijk kreeg ik mijn droombaan bij safe house Point O. Herstel was fantastisch. Waarom zou ik dat in de waagschaal leggen?
Gluiperd
Frank is mijn achterneef. Kelly werkte in het restaurant van mijn dochter en Rico ken ik uit het criminele circuit.. Ik vond hem een gluiperd. Hij loog, bedroog en had altijd een grote bek. Later besefte ik dat dit door zijn ziekte kwam. Welke verslaafde heeft geen dingen gedaan waar hij achteraf spijt van heeft? Nu weet ik wat voor goeierd Rico is. En wat een doorzetter. Om clean te blijven moet je hartstikke hard knokken. Daar kan ik alleen maar respect voor hebben.
Eenmaal in herstel brak ik met mijn contacten uit mijn gebruikerstijd. Kelly en Rico had ik al jaren niet gesproken. Met Frank ging het heel slecht. Hij wilde stoppen, maar dat lukte niet. Op social media had hij over mijn herstel gelezen en dat bracht hem op het idee mij te bellen. Het huilen stond hem nader dan het lachen: ‘Ik weet niet meer wat ik moet doen. Kun jij me alsjeblieft helpen?’. Ik vertelde over de kliniek in Zuid Afrika, dat ik iedere dag meetings volgde en hoe goed ik mijn leven nu op de rit had: ‘Dat kun jij ook, Frank!’, zei ik. Niet lang daarna vertrok hij voor twee maanden naar Zuid Afrika. Terug thuis nam hij meteen weer contact met mij op om over zijn ervaringen te vertellen. Ik was zó trots op hem. We zagen elkaar vervolgens iedere week op meetings. Het was fijn om elkaar te kunnen steunen.
'We zijn hetzelfde type mens, we begrijpen elkaar'
Een tijd later kwam Rico opeens binnenwandelen en nog weer later Kelly. Frank had Rico, net als ik hem, geadviseerd naar Zuid Afrika te gaan en Rico had datzelfde bij Kelly gedaan. Het was bijzonder ze hier nu zo te ontmoeten. Clean. En helemaal blij met hun nieuwe leven.
‘Hoewel onze vriendschap pril is, is hij volgens mij wel voor het leven. Tijdens meetings zoeken we elkaar vaak op. We hebben een speciale klik met elkaar. Als er iets is, weten we elkaar te vinden. We zijn hetzelfde type mens, hebben dezelfde humor, zijn recht voor zijn raap en houden van zelfspot. Kortom: we begrijpen elkaar. Ondertussen heb ik naast Frank nog meer mensen de weg naar herstel gewezen en ik weet dat Rico, Frank en Kelly dat ook doen. De ene verslaafde helpt de ander. Mooi, toch?’
LEES MEER...