Deze mensen zie ik bergen verzetten. Ik zie ze durven kijken naar zichzelf terwijl hen een pijnlijk eerlijke spiegel wordt voorgehouden. Ik zie ze verantwoordelijkheid nemen voor hun gedrag waardoor hun leven in een opwaartse spiraal terechtkomt en ze dingen bereiken waarvan ze het nooit dachten te kunnen.Ik zie mensen die zich verbazen over hun eigenschappen als empathie, zorgzaamheid en geduld. Eigenschappen waarvan ze soms niet eens wisten dat ze die hadden. Deze mensen, wíj, veranderen wél, zeg ik stellig in de hoop genoeg kracht te hebben bijgezet waardoor haar mening zou bijdraaien. ‘Ja, máár dan vallen ze toch ook weer terug in oude gedragingen en is er uiteindelijk niets verandert. Je houdt jezelf voor de gek,’ zegt ze nonchalant. Dat klopt, stem ik in. Terugvallen in gedrag zal gebeuren. Er doet zich namelijk altijd wel een onverwachte situatie voor die je terugslingerd in oude gewoonten. En hoe je daarmee omgaat, laat zien dat je écht kan veranderen. Je kunt kiezen anders te reageren dan dat je tot nu toe hebt gedaan. Je kunt kiezen hulp te vragen en iemand in vertrouwen te nemen aan wie je vertelt over dat ene voorval waar je je al zo lang schuldig over voelt. Je kunt je isolement doorbreken door te praten over datgene waar je je voor schaamt. Je kunt kiezen om eerlijk te zijn en je eigen aandeel te zien, ook al is dit het allermoeilijkste dat je ooit gedaan hebt.  

Ze kijkt me nog steeds strak aan, nu met twee opgetrokken wenkbrauwen. Ik besef dat ik zelf  in mijn oude gedrag zit. Waarom denk ik iemand te kunnen overtuigen die al een oordeel gevormd heeft en alleen de intentie heeft deze te verdedigen.
Ik verander ook, dus laat ik dit nu los.
Maar misschien heb je wel gelijk, zeg ik tenslotte. Misschien veranderen mensen inderdaad niet. Misschien worden ze uiteindelijk alleen maar wie ze écht, diep van binnen en altijd al zijn geweest.