Twaalf jaar geleden kwam ik er alleen voor te staan met 3 kinderen. Op dat moment kwam mijn oudste zoon in aanraking met drugs en raakte verslaafd aan Speed. Dat was nog niet alles. Vanwege diverse redenen werd ik gedwongen te stoppen met mijn kinderkledingzaak en moest fulltime gaan werken. Niet veel later kreeg ik een burn-out en ontdekte ik in therapie dat ik een eetstoornis had. Ik voelde me ontredderd en machteloos.
Verandering komt niet vanzelf
Mijn leven stond volledig op z’n kop. Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog gelukkig zou worden. Mijn toekomstbeeld was niet rooskleurig. Ik voelde me eenzaam en radeloos. En extreem moe. Eten was in die tijd mijn beste ‘vriend.’ Het leek alsof ik in een waas leefde. Op de overleefstand deed ik wat ik dacht dat nodig was: niet zeuren en kei hard knokken om overeind te blijven.
Ik kreeg mijn leven weer op de rit
In zo’n situatie is het heel verleidelijk om je terug te trekken en in de slachtofferrol te stappen. Om het geloof in een betere toekomst op te geven. Of om gewoon door te gaan met overleven. Maar dat was tijdens mijn burn-out geen optie meer. In mij wakkerde nog een klein vlammetje: ik wilde leven in plaats van overleven. En stap voor stap stuurde ik mijn leven weer in een andere richting. Een wereld van verschil met hoe het nu is. Een kwestie van geluk? Nee, zeker niet. Terugkijkend zijn er een paar belangrijke keuzes geweest, waardoor ik mijn leven weer op de rit kreeg.Hopelijk helpen mijn keuzes je om jouw leven ook een positieve draai te geven.
Het loslaten van de problemen
Mijn eigenwaarde werd ontleent aan de problemen die ik had. Dit was een heftige ontdekking maar misschien wel het meest waardevolle inzicht wat ik heb gehad in mijn leven. Met de problemen die ik had was ik naar mijn idee iemand. Mijn omgeving had het met me te doen. Dat zorgde ervoor dat ik aandacht kreeg. Om iemand te kunnen zijn hield ik mezelf onbewust in de slachtofferrol.Het gevolg was dat ik steeds verder van mezelf verwijderd raakte en continu gedachtes had dat ik niet goed genoeg was. Gelukkig heb ik dit patroon kunnen loslaten en een gezond gevoel van eigenwaarde kunnen ontwikkelen.
Openstaan voor veranderingen
In die tijd vond ik het moeilijk om mijn grenzen te stellen. Naar mijn kinderen maar ook naar mezelf. Dit betekende o.a. dat ik onacceptabel gedrag accepteerde van mijn verslaafde zoon, maar ook dat ik geen grenzen had ten aanzien van eten. Ik verloor mezelf in eetbuien. Mezelf uiten en aangeven wat ik écht nodig had deed ik niet. Mijn behoeftes waren niet belangrijk en werden op de laatste plaats geschoven of weggegeten. Het openstaan voor verandering heeft me geleerd dat het aangeven van je behoeftes en grenzen duidelijkheid schept voor de ander en persoonlijke ruimte creëert voor jezelf.
Kom in actie
Altijd maar doorgaan en niet zeuren zorgde ervoor dat ik harstikke moe was. Dan heb je twee opties. Je kunt in bed gaan liggen en de hele tijd denken ‘wat ben ik moe en zielig’. Of je komt in actie. Ik koos het laatste. Ging leuke dingen doen, ook al was ik moe. En ik merkte dat ik daar juist energie van kreeg. In actie komen betekent ook goed voor jezelf zorgen. In mijn geval is dat gezond eten, op tijd slapen en regelmatig wandelen en sporten. Ik weet dat ik betere keuzes maak, wanneer ik energie heb. Voor mezelf, voor mijn gezin, maar ook voor mijn bedrijf.
Kies voor geluk
Tot slot is het belangrijk dat je jezelf geluk gunt. Durf te dromen, ook al zit het je niet mee. Niets is onmogelijk. Twaalf jaar geleden leken mijn dromen heel ver weg. Totdat ik het mezelf weer gunde om plezier te hebben en gelukkig te zijn. Mijn leven heeft een compleet andere wending gekregen. Ik heb nu een liefdevol samengesteld gezin met de allerliefste partner die ik me kan bedenken, we hebben zojuist de sleutel gekregen van een prachtig huis waar alle kinderen een eigen plekje krijgen, ik ben bijna afgestudeerd voor psychosociaal therapeut, heb een bloeiend bedrijf, ben hersteld van mijn eetstoornis en mijn zoon is in herstel voor zijn verslaving. Had je me dit twaalf jaar geleden verteld dan had ik je voor gek verklaard. Mijn leven stroomt weer.
Vraag om hulp
Net als veel andere alleenstaande moeders, had ik in het begin het gevoel dat ik het allemaal alleen moest kunnen. Ik wilde anderen niet tot last zijn. Toch besloot ik om hulp te vragen. Dat maakte een wereld van verschil. Een belangrijke tip dus: vraag om hulp!
Esther van Neerven
www.mijnkindisverslaafd.nl
LEES MEER...