Regelmatig deed mijn zoon met zijn grote mond uitspraken die het bloed onder mijn nagels vandaag haalde: ‘Jij maakt altijd alles veel erger dan het is, jij bent echt gestoord dat je alles controleert!’
‘Jij overdrijft altijd zo, ik weet echt wel wat het beste voor mezelf is!’
Ik kook van binnen
Als dit soort uitspraken tegen me gedaan worden dan voel ik me niet serieus genomen en reageer ik boos. Van binnen kook ik dan. Hoe kan hij dit zeggen terwijl ik altijd voor hem klaar sta en alles voor hem doe? En ik overdrijf niet eens. Hij heeft een groot probleem waar ik me terecht zorgen om maak. Ik maak het helemaal niet erger dan het is. En dat laat ik hem weten.
Uit mijn slof schieten
Ik probeer op een rustige manier te zeggen wat me dwars zit, maar dat lukt me niet meer. Ik schiet gruwelijk uit mijn slof en schreeuw tegen hem: “We gaan hier met zijn allen kapot aan jouw drugsgebruik. Je moet je verstand eens gaan gebruiken. Ga iets van je leven maken en stop met die rotzooi.”
Mijn zoon schreeuwt terug: “Kun je nu nooit eens iets positiefs tegen me zeggen? Het is nooit goed bij jou. Flikker op met je verwijten.” Bam… de deur wordt dicht gesmeten en hij vertrekt naar buiten.
Wanhopig blijf ik achter. Ik vraag me af wat er tussen ons gebeurt is en waarom ik niet duidelijk kan maken wat mijn gevoelens zijn zonder dat het als een verwijt overkomt. Misschien is het wel beter dat ik niks meer zeg.
Gevoel van machteloosheid
Om de goede vrede te bewaren houd ik een aantal dagen mijn mond. Eigenlijk wil ik van alles zeggen, maar mijn gevoel zegt dat het dan toch weer uit de hand loopt. De behoefte om te zeggen waar het op staat druk ik krampachtig weg, met als gevolg een ongelofelijk groot gevoel van machteloosheid. De verslaving van mijn kind maakt me radeloos. ‘Waarom moet mij dit nou allemaal overkomen?’, vraag ik mezelf af.
Mijn kind redden van de ondergang
Maar het constant zwijgen heeft geen positief effect op mijn gemoedstand. Schreeuwen en schelden helpt niet, stil zijn en me zielig voelen helpt niet, maar wat dan wel? Misschien moet ik beter mijn best doen om mijn zoon te “redden” van de ondergang. Al ga ik er zelf aan onderdoor, dat kan me niet schelen, maar ik moet een manier vinden om hem te helpen. Anders komt het nooit goed en belandt hij in de goot. Ik ga ervoor zorgen dat ik de touwtjes volledig in de hand hebt. Ik zorg dat hij gezond eet, controleer zijn kamer, check zijn telefoon en overweeg zelfs om de dealer te bellen om hem daartegen te beschermen. Alles is onder controle…
Conflicten lopen op
Maar je raadt het al, schijn bedriegt. Ik sla door. Het wordt niet gewaardeerd. De ruzies worden heftiger en ik zie geen uitweg meer. Ik zeg dingen waar ik achteraf spijt van heb.
Dit patroon heb ik volgehouden totdat ik in aanraking kwam met de dramadriehoek. Het belletje ging rinkelen. Onbewust waren er patronen in onze communicatie geslopen waardoor we elkaar niet meer begrepen. Vanaf het moment dat ik me daar bewust van werd ben ik anders met mijn zoon gaan communiceren. Het heeft me de nodige oefening gekost, dat mag je gerust weten. Inmiddels ben ik een aantal jaartjes verder en lukt het me uitstekend om uit dramatisch situaties met mijn zoon te blijven. En mocht ik onverhoopt toch in de dramadriehoek belanden dan weet ik dat ik altijd de mogelijkheid heb om er weer uit te stappen.
Geen ruzie meer
Wil jij ook leren hoe je met je kind weer op een fijne manier met je kind communiceert? Kijk dan eens naar de online training “Snel meer rust zonder conflicten met je verslaafde kind.” Hierin leer je hoe je op een positieve en succesvolle manier communiceert met je kind.
Hartelijke groet,
Esther van Neerven
www.mijnkindisverslaafd.nl
LEES MEER...