Mijn zoon is verslaafd aan drugs. Mijn dochter, zoon en ik zijn verslaafd aan dwangmatig eten. Het goede nieuws is dat we alledrie in herstel zijn.
Het doet pijn om te beseffen
Het is heftig om te beseffen dat mijn kinderen verslaafd zijn. Het doet pijn om te weten dat mijn kinderen zo worstelen met het leven. Het raakt me diep in mijn hart om hen te zien strijden met het omgaan met emoties en gevoelens. Het raakt me nog dieper om hen te zien strijden met hun eigenwaarde en het lage zelfbeeld. Wat had ik hen beter gegund.
Een flinke dosis wilskracht
Twee van mijn kinderen (ik heb er drie) zijn iets anders dan normaal. Maar wat is normaal? Ik heb eigenlijk geen idee. Wat ik wel weet is dat ze op mij lijken. Ze weten niet hoe ze moeten voelen. Ze weten zich geen raad met emoties. Ze weten niet hoe ze hun kwetsbaarheid kunnen tonen.
We gaan door!
Wat we allemaal heel goed kunnen is sterk zijn. En doorgaan, altijd maar doorgaan. We hebben een wilskracht, daar kun je jaloers op zijn. Misschien zou je dat niet verwachten van iemand die verslaafd is, maar ik weet inmiddels dat juist verslaafde mensen vaak over veel wilskracht beschikken. Maar, hoe kan het ook anders: dit is wat ik ze heb laten zien, dit is wat ik ze geleerd heb.
De strijd aangegaan
Zelf ben ik de strijd aangegaan met mijn eetverslaving. Tenminste, zo voelde het toen ik in behandeling ging voor mijn eetproblemen. Wat ik toen ontdekte was een openbaring voor mij. Het was helemaal niet de bedoeling dat ik aan het strijden was, dat ik continu moest knokken en vechten tegen mezelf. Ik leerde dat het de bedoeling was om het los te laten. Om te voelen wat er diep van binnen met me gebeurde en me bewust te worden van wat mijn gedachtes onbewust teweeg brachten in mij.
Acceptatie
Dat was een hele klus, dat kan ik je vertellen. Man, man wat had ik veel oordelen en kritiek. Vooral over mezelf. Maar ook over mijn kinderen. Dat klinkt misschien gek, en mogelijk heb je nu een oordeel over mij. Maar ik veroordeelde mijn zoon omdat mijn zoon drugs gebruikte. Om te leren accepteren dat hij drugs gebruikte, ben ik me gaan verdiepen in de ziekte verslaving. Toen ik beter ging begrijpen wat verslaving is, werden mijn oordeel en kritiek veel milder.
Zelfvertrouwen
Inmiddels heb ik geleerd om mezelf en mijn kinderen te accepteren zoals ze zijn. Pas als je accepteert wie je bent, kun je worden wie je wilt zijn. Door te beseffen dat we niet perfect hoeven te zijn en door niet meer te vechten tegen mezelf én de verslaving, heb ik vertrouwen in mezelf en in mijn kinderen opgebouwd. Dit heeft me rust en vrijheid gebracht. En daar geniet ik iedere dag van!
Wil je leren van mijn proces? Bestel dan hier het gratis E-book ‘Handreikingen voor ouders van een kind met een verslaving.’
Esther van Neerven
www.mijnkindisverslaafd.nl
LEES MEER...