Ik moet het zelf doen, maar ik hoef het niet langer alleen te doen. Die zin heb ik honderden malen gehoord en duizenden keren in mezelf uitgesproken. En het is een waarheid als een Charolais koe. Ik heb dat bijna 11 jaar wél geprobeerd en dat is nooit gelukt. Ik deed het op wilskracht, niet op basis van overgave en vertrouwen. Na mijn verblijf in SolutionS heb ik 90-90 gedaan en ook al ben ik op 78-90 blijven steken, dat was meer dan genoeg om die koe bij de horens te blijven vatten. Ik begon op basis van het programma, maar vooral met hulp van de Fellowship mijzelf te 'herprogrammeren'.

Vorige week heb ik die Kracht opnieuw mogen ervaren. Tien vrijwilligers van het Ismes huis - een inloophuis voor verslaafden in herstel en hun naasten uit de Bosch - zijn hier vier dagen geweest om hun team nog beter te laten functioneren. Wat een feest, een feest van herkenning. Acht van de tien kende ik niet, één een beetje en één wat beter. Toch duurde het nog geen halve dag voordat we met elkaar spreken alsof we elkaar al jaren kenden. Over zaken die je met niet herstellenden niet of nauwelijks bespreekt, en dat met een openheid en diepgang die heel bijzonder was. De kracht van de fellowship was voelbaar  en bijna tastbaar aanwezig hier op de Herstellerij. Niet alleen tijdens onze sessie bij een 'paardenfluisteraar, maar ook in het treintje op weg naar de top van de Puy de Dôme, tijdens de gezamenlijke maaltijden en meetings die we samen hadden. Maar vooral toen we samen voor de Boeddha zaten tijdens het Chenrezig ritueel. De  Tibetaans Boeddhistische ceremonie van het Universele Mededogen.

Een verrijking ook van en voor mijn eigen herstel. Samen het leven leven zoals het leven bedoeld is. Op basis van gezamenlijkheid, eerlijkheid en oprechtheid met respect en liefde voor de ander. Wie mij 4 jaar geleden gezegd zou hebben dat dit soort hoogdravende zinnen uit mijn pen zouden vloeien, zou ik hebben uitgelachen.

Maar wel alleen als die oprechtheid echt is. Eerlijkheid is een relatief begrip, zeker in vroeg herstel weet je vaak nog niet wie of wat je bent of worden wil. Dat geeft niet, maar als je echt oprecht bent en bereid bent te laten zien wie en wat je op dat moment wél werkelijk bent, dan komt de rest bijna van zelf. Oprechtheid betrachten is niet altijd gemakkelijk.

Zeker niet als dat Ego nog als een virus door je nieuwe software heen kruipt en sluipt. De kern waarop onze software (ons denken en onze impulsen) draait is het Ego, dat is zeg maar de processor. Jarenlang heeft dat Ego zich oppermachtig gevoeld en stiekem probeert het steeds weer om een plekje op de eerste rij te veroveren. Bij Ego wordt vaak gedacht aan macho gedrag, machtsmisbruik, status, manipulatie en gewichtigdoenerij. Maar soms heeft het een heel andere vermomming. Dan verschanst het zich in een diep weggestopte vesting van angst, verdriet, zelfmedelijden en of trauma's. Door zich daar te verstoppen hoopt het op aandacht, mededogen, liefde en begrip van anderen om zich maar niet te hoeven overgeven. Als een sluwe Machiavellist probeert het zijn macht te behouden en zelfs uit te breiden. Om dat plekje op de eerste rij maar niet kwijt te raken of weer te heroveren. Alleen de gezamenlijke Kracht van de Fellowship kan zoiets overwinnen. Zelf sta je zo goed als machteloos tegen zo'n sluwe manipulator.

Onze nieuwe levensstijl vraagt van ons om het Hogere, onze Hogere Macht zo je wilt als processor te aanvaarden. Bij alles wat we doen, en laten uiteraard. Gelukkig ben ik niet uit op perfectie, maar tevreden met vooruitgang stapje voor stapje. Langzaam ervaar ik dat mijn herprogrammering sterker wordt. Vertrouw ik er op dat trots plaats maakt voor dankbaarheid, angst voor vertrouwen, stress en spanning voor geduld.  Soms komt het snel, soms komt het langzaam…maar het komt als ik netjes op ons paadje blijf.