De maand november ligt al weer achter ons. Hier in Frankrijk voor de AA de maand van de elfde stap. Wij trachten door gebed en overdenking ons bewuste contact met God, hoe ook ieder van ons Hem persoonlijk aanvaardt te verdiepen en baden Hem enkel ons Zijn wil te doen kennen en om de kracht die te volbrengen.

Dat heb ik dan ook oprecht getracht. Al knielend in de moestuin gebogen over de jonge spinazie plantjes, in de kerkjes van Vergheas, Marcillat, Biollet, Roche d'Agoux en Chateau sur Cher, al fietsend door de heuvels en al wandelend door de bossen in hun herfsttooi.

Gevoelsmatig ben ik daar ook in geslaagd maar voor mijn verstand blijft dat een bijna hopeloze opgave. God, Hogere Macht. Het blijven begrippen waar dat verstand weinig mee kan. Groot geworden in de wereld van het rationalisme, de wetenschap en de menselijke individualiteit steigert mijn verstand. Niet te begrijpen, niet te bewijzen of te doorgronden. Gelukkig heb ik mijn gevoel weer terug en dat zegt hartgrondig JA. In gedachten ga ik weer terug naar die nacht van 14 op 15 september 2011, naar mijn slaapkamer in de kliniek. Waar ik al heel veel nachten had liggen woelen, omdat ik op mij rock-bottom aangekomen, enorm bang was dat ik alles kwijt was wat mij lief was. Mijn verstand heeft het lang proberen te ontkennen, maar opeens was het daar. Dat warme, vredige gevoel in mijn hartstreek. Ik wist meteen wat het was; mijn Hogere Macht. Wie of wat dat is weet ik nog steeds niet, gelukkig voor mijn verstand stond mijn horloge die ochtend 25 minuten achter. Een horloge dat daarvoor nooit had stil gestaan en daarna ook nooit meer heeft stil gestaan. De eerste dagen daarna heb ik mij laten koesteren in de warmte van dat gevoel, daarna begon mijn hoofd natuurlijk weer te twijfelen. Tot ik het vertelde aan de community en ik merkte dat ik helemaal niet werd uitgelachen. Deze ervaring heeft mij voor altijd veranderd, of in ieder geval voor vandaag. Ik begrijp het nog steeds niet, hoef het ook niet te begrijpen, een diep intuïtief weten is voldoende. Ik weet weer wat ik was vergeten.

Sinds die dag heb ik een hele reis gemaakt. Mijn, of beter ons leven is helemaal veranderd. Veranderd geworden zo lijkt het, alsof we in een flow terecht zijn gekomen die ons mee voert naar iets onbekends dat goed is. Op die reis heb ik heel veel dingen geleerd, maar de belangrijkste zijn wel Loslaten en Vertrouwen. Hoe ik dat geleerd heb weet ik niet, ik kan ook niet uitleggen aan anderen hoe dat werkt. Het lijkt een staat van zijn te zijn, niet een of andere vaardigheid die je jezelf even aan kan leren. Die staat van zijn is er natuurlijk niet altijd. Ook ik heb heb nog regelmatig mijn momenten van irritatie, van egoïsme, van gejaagdheid, van onrust, van boosheid en van angst, maar nooit meer van wrok, van spijt of van schuld. Die heb ik kennelijk achter me gelaten, of beter die zijn van me weg genomen. En ook dát kan ik niet uitleggen. Op alle momenten dat dat waarachtig nodig is komt die staat van zijn weer naar boven. Loslaten en vertrouwen, het je openstellen voor het Ongekende, is dat het Spiritueel Ontwaken uit de twaalfde stap? Is de reis waar ik mee bezig ben, een reis terug naar mijzelf?

Als ik dit teruglees denk ik wát hoogdravend, wát een hoogmoed, dat ben jij niet, maar dat is het niet. Het is een authentiek ervaren dat ik in en met mij mee draag. Dat iedereen met zich mee draagt wel misschien. En ik hoef mij hiervoor ook niet te schamen, schaam me ook niet als ik dit zo neer pen, komt recht uit mijn hart. Waarvandaan, Joost mag het weten.

Het is vandaag 5 december, niet alleen Sinterklaas avond maar ook de geboorte dag van Nelson Mandela. Als ik naar zijn gezicht kijk, weet ik dat het bovenstaande waar is.

Over een dikke week ga ik een andere reis maken. Twee maanden met rugzak en openbaar vervoer naar Argentinië, Chili en Bolivia. Best spannend, zo ver van de sereniteit van de Herstellerij en de Auvergne. Van het vertrouwde en bekende, Loslaten en Vertrouwen dus.

Wij wensen jullie allemaal  sobere kerstdagen en een tevreden 2016,

Hans & Anita