Ook in de Auvergne is de winter voorbij, de krokussen aan het uitbloeien, de narcissen en de vroege tulpen in volle bloei en zijn de eerste veldleeuweriken alweer vroeg te horen. Kortom alle reden om opgetogen, energiek en optimistisch te zijn. En toch ben ik dat niet... althans veel te weinig.
Rara, hoe kan dat ? Heb ik last van een voorjaarsdepressie, breekt het gebrek aan zonlicht me op, de overdaad aan slaap of is het iets anders?
We hebben een heel lange winter gehad. Vroeg in november al sneeuw, eind november zelfs een week lang een dik pak en eind februari nog bijna twee weken lang bittere kou. Zonder dat we ook maar ergens naartoe zijn geweest. Ik ben eind november ook nog eens geopereerd aan mijn knie. Daar zit nu een prothese complète zoals ze dat hier noemen. Maar dat stuk plastic met staal werkt veel beter als mijn eigen knie ooit gedaan heeft. En het verdere herstel in een retro- revalidatiecentrum anno 1950 verliep ook voorspoedig. Geen centje pijn meer, dus dat is het in ieder geval niet.
Mijn voorspoedige herstel van de ziekte die verslaving heet is voor een groot deel te danken aan onze verhuizing naar de Auvergne. De stilte, de rust en de ruimte hebben na vele lange jaren met veel te veel werk, stress en natuurlijk alcohol, heel helend gewerkt.
Niet alleen voor ons maar ook voor het merendeel van de 164 fellows die hier al op Herstellerij de Eenvoud zijn geweest. Maar die rust, ruimte en stilte hebben ook een keerzijde. Zeker tijdens die lange winters worden alle dagen hetzelfde, verval je in één lange, eentonige sleur. Dáár word je lamlendig en suffig door, ga je van in een stoel voor de buis hangen met nog een bakje pinda's. Dat heet verveling en dat is niet alleen een heel naar gevoel, het is ook een bedreiging voor mijn herstel. Dat weet ik en daar word ik weer chagrijnig en geïrriteerd door.
Ook omdat ik bij mijzelf oude, negatieve gedachten en gedachtepatronen zie terugkomen. Mijn hoofd is er altijd heel goed in geweest om elke gebeurtenis in mijn leven te transformeren tot een potentieel probleem, potentieel gevaar zelfs. Dat dat nooit gebeurt, was voor mijn hoofd geen enkele reden om anders te gaan functioneren. Dat hoofd maakte mijn gedachten en gedrag steeds negatiever, meer dwangmatig en obsessief. Dat is bij tijd en wijle aan het terugkomen. Ik moet mijzelf bijna dwingen om af en toe even de tuin of de natuur in te gaan om het hoofd tot kalmte te manen. Dat lukt gelukkig, maar toch oude gedachten, oud gedrag en dan...
De telefoon gaat. Een fellow-vriend die ik al 13 jaar ken, in vóór en tegenspoed, in actieve verslaving en in herstel, is teruggevallen. Drinkt eigenlijk alweer bijna 9 maanden. Schrik wordt angst en angst wordt paniek. Paniek omdat ik niet wil terugvallen, niet weer in die ellende terecht wil komen. Ik drink niet, maar voor de rest lijkt alles weer zoals het was. Negatieve gedachten, obsessief gedrag, angst en paniek. Op mijn AA meeting in Montlucon deel ik hoe ik mij voel, voel ik begrip en medeleven. Een zucht van verlichting, en dan schrik ik wakker.
Drie dagen later gaat het al weer wat beter. Met hulp van mijn Hogere Macht, het programma, wat meditaties en medefellows lijkt mijn hoofd al weer wat minder obsessief. Ben ik weer gekalmeerd en in ieder geval weer helemaal alert. Maar was het alleen een droom of zit er een kern van waarheid in? Dát antwoord ken ik wel; zeker en het blijft dus oppassen geblazen, nog steeds en altijd.
Hans Rijneveld
Herstellerij de Eenvoud
www.de-eenvoud.com of +33 473 522369
LEES MEER...