Met de feestdagen in het verschiet kwam de realisatie dat het overlijden van m’n moeder, aan haar alcoholverslaving, alweer bijna een jaar geleden is. Het is iets wat heel dubbel voelt: het lijkt lang geleden maar ik herinner het me ook als de dag van gisteren. Dit jaar heb ik al redelijk wat eersten ervaren; mijn verjaardag, de hare en nu de decembermaand die altijd al een dubieuze plek in mijn herinneringen heeft gehad.
December, de maand van Sinterklaas, Kerstmis en oud en nieuw. De maand van pakjes, gezelligheid en heel vroeger nog de zelfgemaakte kippensoep van m’n opa waar de hele familie elk jaar naar uitkeek. Ietwat later werd gestopt met het vieren van Sinterklaas, en ook het gezamenlijk eten tijdens kerst met de gehele familie plus aanhang hield naar verloop van tijd op.
Wat overbleef was de gespannen kerst in eigen huis, met mijn vader die zich uitsloofde in de keuken en mijn moeder die praktisch elk jaar door de alcohol maar her en der een hapje naar binnen kreeg. Na de scheiding vielen de kerstdagen me steeds zwaarder, het was elk jaar weer hetzelfde riedeltje. ’s Middags naar mijn moeder, even op de koffie waar met name de spreekwoordelijke koetjes en kalfjes aan bod kwamen. Het eerste jaar na de scheiding probeerde ik nog om samen te eten, ik ging bij haar langs met een tas vol boodschappen, maar na anderhalf uur in de keuken te hebben gestaan wist ik hoe mijn vader zich voelde; ook van mijn eten maar een enkel hapje her en der genomen. Ik zag wel hoe ze het probeerde, maar de zichtbaar door alcohol veroorzaakte tegenzin deed zowel haar als mij pijn. Na het bezoek aan mijn moeder ging ik richting mijn vader, waar ik vaker wel dan niet een leugentje om bestwil vertelde en zei dat het goed ging met haar, want ik wilde hem niet verder bezwaren, zeker niet tijdens de feestdagen. Achteraf had hij vast door hoe de situatie werkelijk was.
Vorig jaar tijdens de kerstdagen lag mijn moeder reeds in het ziekenhuis en op Tweede Kerstdag stond ik samen met een oom en tante aan haar ziekenhuisbed. Het was voor ons al wel vrij helder dat het einde naderde, ik betwijfel of ze het toen al zelf doorhad, door de aftakeling van haar lichaam was haar geest maar zelden helder.
Nu de feestdagen weer naderen en ze er echt niet meer is, komen de emoties en het gemis in grote golven weer op me af. De tranen vloeien geregeld en herinneringen komen soms uit het niets weer naar de voorgrond. Deze maand zal ik nog vaak de gedachte en wens hebben dat ze er nog was, ook al was het maar in haar verslaafde vorm, ook al was de sfeer maar gespannen. Liever dat dan het totale gemis dat ik nu voel.
Mama, ik mis je.
LEES MEER...