Het gebeurt me nog geregeld, dat mensen een opmerking maken wanneer ze zien dat ik een biertje meedoe. Tot eind 2018 was het of de opmerking 'Hee, maar is je moeder niet verslaafd aan alcohol?' of 'Ben je niet bang dat je net zoals je moeder alcoholverslaafd wordt?' Een half jaar geleden veranderde het in 'Hee, maar was je moeder niet verslaafd aan alcohol?' Begin dit jaar verloor mijn moeder namelijk de strijd tegen haar verslaving.
Ik ben Lennart en kind van een verslaafde ouder. In mijn dagelijkse leven ben ik onder andere werkzaam als marketeer en zzp’er in Groningen waar ik nu een kleine tien jaar woon. Daarnaast ben ik actief als ervaringsdeskundige op het gebied van transgenerationele verslavingszorg.
Halverwege december vorig jaar kreeg ik een telefoontje van een oom en tante (zus van m’n moeder) met de boodschap dat het niet goed ging met mijn moeder. Een telefoontje zoals ik die wel vaker heb gehad de afgelopen 18 jaar. Tenminste, dat dacht ik destijds; twee dagen later lag ze in het ziekenhuis. Ook dit was niet de eerste keer, het waren een bewogen 18 jaren waar ik met gemak nog jaren over weet te schrijven, maar dat zijn onderwerpen voor toekomstige blogs.
Omdat ik zelf niet in het bezit van een auto ben, sprak ik met mijn oom en tante af dat ze me bij het nabijgelegen treinstation zouden ophalen. Met name mijn tante was zichtbaar aangeslagen en op weg naar het ziekenhuis werd ik bijgepraat over de stand van zaken. Eenmaal bij het bed van mijn moeder aangekomen werd me vrij snel duidelijk dat dit hét wel eens zou kunnen zijn, de strijd die haar lichaam te veel zou worden. Ze was altijd al een kleine vrouw met een tenger postuur, maar ik had haar nog maar één keer eerder zo gezien, iets meer dan 10 jaar geleden, toen ze tegen alle verwachtingen in er nog bovenop kwam.
In de weken die volgden na het telefoontje verslechterde haar toestand; levensbedreigend leverfalen, extreem hoog ammoniakgehalte in haar lichaam en een alsmaar zwakker wordend lichaam. Elke keer dat mijn familie en ik haar bezochten verdween een stukje hoop dat plaatsmaakte voor het besef dat het einde voor mijn moeder naderde. Ze werd vlak voor oud en nieuw verplaatst naar een verpleeghuis waar ze iets meer dan een week later overleed.
In de dagen, weken en maanden daarna heeft mijn leven in het teken gestaan van het (moeten) regelen van allerlei zaken, van haar begrafenis tot het afhandelen van allerlei administratieve en financiële taken. Nu dat enigszins in rustig vaarwater is beland, komt er meer tijd voor het rouwen. Tenminste, dat vermoed ik. Als ik terugblik, dan heb ik de afgelopen jaren al beetje bij beetje afscheid van mijn moeder genomen, toen ze nog leefde. Voor een deel uit zelfbescherming, een deel door acceptatie dat ik niets kon doen en de realisatie dat ze vroeger of later op deze manier het leven zou verlaten.
Ik ben nu 32 jaar en meer dan de helft van mijn leven heeft, in verschillende mate, in het teken gestaan van de verslaving van mijn moeder. Het heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Vijf jaar geleden besloot ik om er mijn eigen ‘draai’ aan te geven. Ik begon met het geven van gastcolleges voor psychologieopleidingen, en ben gaan samenwerken met onder andere VNN als ervaringsdeskundige. Door mijn verhaal te delen hoop ik dat andere kinderen, die in vergelijkbare situaties zitten, de hulp krijgen die ze nodig hebben. Dit zal niet veranderen nu mijn moeder er fysiek niet meer is, ook dit is een deel van haar nalatenschap en hoe ik er mee omga. Kind van iemand met een verslaving blijf je, altijd.
LEES MEER...