Tikkeltje

Ik ben Marie-Claire en zou mijzelf omschrijven als een tikkeltje. Zacht van binnen, hard van buiten. Tikkeltje maffe mama, tikkeltje eigenwijs, tikkeltje sterke drive tot eigen succes. Ze noemen dat ook wel een perfectionist ;-) (wat niet altijd negatief is) en soms wordt het mij een tikkeltje teveel. In mijn blogs ga ik je meenemen in mijn wereld. Mijn wereld zoals ik hem zie, voel en ervaar. De problematieken die zich voorgedaan hebben en doen, de oplossingen die eruit voortkomen. De periode in mijn jongere jaren, mijn leven in het heden. De toekomst laat ik voor wat ze is, open.

Vandaag wil ik even terug in de tijd keren. Ik besluit om een nummer van Robert Miles te luisteren. Helaas is hij niet meer onder ons. One and One galmt door mijn speakers en ik merk op dat ik emotioneel word van de muziek en de tekst. Het nummer past momenteel perfect bij mijn leven. Op een lieve manier maakt het mij duidelijk dat wat ik voel mij nog steeds verbonden laat voelen met de belangrijkste persoon in mijn leven. IK. Mijn lieve IK die IK zo goed weet te verwaarlozen. Zo goed weet tegen te spreken als ik het gevecht weer aanga tussen hoofd en lijf. Hoe ben IK zo geworden?

Ik heb zolang aan de zijlijn gestaan van mijn eigen leven. Toeschouwer geweest van het spelersveld gevuld met mijn vrijwel dagelijkse portie verdriet, stress, woede en wanhoop. Wat een veilige haven had moeten zijn, bleek dagelijks een wirwar van chaos, onzekerheid en ruzie. En dat niet voor even maar voor 24/7.

Heb ik je nieuwsgierig gemaakt? Dat was mijn jeugd waarin ik opgroeide en mijn volwassene leven waarin ik moet leren dealen met de gevolgen ervan. Van 5 tot en met 39 jaar wel te verstaan. Maar ik heb eigenlijk levenslang.

Want dat heeft het gedaan met mij als opgroeiend kind in een huis met twee verslaafde ouders.

Nu ben ik er heilig van overtuigd dat mijn ouders geen nare mensen waren. In de kern waren zij geen nare mensen maar door hun verslaving veranderden zij in nare mensen. Hun drugs of choice was alcohol en nicotine. Het heeft lang geduurd voordat ik het kon uitspreken. Ik, tikkeltje, ben een kind van twee alcoholisten. 

En ik ben zeker niet de enige op de wereld die dat is. Het is alleen zo dat wij niet zo goed in beeld zijn, kinderen van verslaafden (in mijn geval alcoholisten). Nu ben ik blij dat er een stichting in het leven geroepen is die de belangen behartigt van het vergeten kind. 

Het is een verdrietig gegeven, niet het kind kunnen zijn waar ieder kind recht op heeft. Alcohol zorgt ervoor dat de grenzen vervagen. In mijn geval mocht ik wel heel vaak kiezen wat ik wilde eten en kreeg ik ook vaak cadeautjes. Dat het compromiscadeautjes bleken te zijn wist ik als kind niet.

Het is raar om tegen jezelf te zeggen: 'Jij bent een vergeten kind.' Het is ook echt zo. Ik ben mijn kind vergeten. 

Ze is er wel, ze laat zich onder anderen zien als ik toegeef aan mijn eigen verslaving. Dan ben ik voor even een tikkeltje blij als een klein kind. Daarover later meer.