Het weekje samen met mijn moeder op vakantie was een verrassing.
‘Dit is al de tweede zomer zonder papa, en ik begin onze vakanties met de caravan in Italië toch wel te missen,’ zei mijn moeder. Ik hoorde de weemoed in haar stem.
‘Ja, dat is ook zo. Hoe zie jij je vakanties nu voor je dan?’
‘Eigenlijk niet… Hoewel, de enige wie ik een week om mij heen zou kunnen hebben ben jij, mijn lieve dochter.’ En zo ontstond het idee om samen op vakantie te gaan. Ik zocht een leuk plekje waar we verzekerd waren van mooi weer en mijn moeder trakteerde. Wie had dat vroeger ooit bedacht, mijn moeder en ik samen op vakantie?
Eenmaal op het eiland Madeira genoten we van de warme zon, de prachtige vergezichten en de avontuurlijke ritjes met onze huurauto. Dat laatste was als alternatief voor de gondel, waar mijn moeder liever niet in stapte uit angst voor de hoogtes en het neerstorten van de cabine. De eerste dag bracht de Fiat 500X ons via steile en smalle weggetjes omhoog naar een tropische botanische tuin. Tijdens de tocht omhoog (of moet ik zeggen dodemansrit?) sloeg mijn moeder kreten van angst uit en greep ze zich met beide handen vast aan het handvat boven haar deur. Haar knokkels wit van het knijpen. En dat terwijl ik genoot van de sluipdoor kruipdoor weggetjes omhoog. Het gaat immers niet om de bestemming maar de reis ergens naartoe, toch?
Nadat we een uurtje in de tuin hadden rondgeslenterd en de geur van weelderige bloemen hadden opgesnoven, stelde ik voor om nog verder omhoog te rijden voor een korte wandeling naar een uitkijkpunt.
‘O nee! Nooit meer! Ik ga alleen nog maar naar beneden!’ Pas toen we bijgekomen waren van de slappe lach bracht ik mijn moeder weer veilig naar onze knusse Bed & Breakfast.
‘Welcome back! The start of a new journey,’ roept een scherm mij toe, terwijl de lege bagageband naast mij door blijft draaien. Het was een mooi weekje, met prachtige tochten, maar weer terug in Nederland begint inderdaad weer een nieuwe reis. Mijn manuscript moet over een paar weken herschreven zijn en aangeleverd worden aan de controleur. Vrijdag heb ik een gesprek over de invulling van mijn re-integratie uren bij een nieuwe werkgever, waar ik enorm gespannen voor ben. Ook heb ik sinds kort een sponsee en ik wil haar natuurlijk de juiste steun en begeleiding geven.
Blij dat ik weer thuis ben, klaar voor een nieuwe reis!
Nu je hier toch bent: wil je mij helpen bij het uitgeven van mijn boek, zodat ik in staat ben om andere (herstellende) verslaafden te helpen? Elke donatie is welkom: https://www.gofundme.com/f/help-marlijn-andere-verslaafden-te-helpen
LEES MEER...