Ik vertelde hem over mijn eigen zoontje, die ongeveer zijn gehele eerste anderhalf jaar van zijn leven op die manier doorkwam. Huilend en niet slapend. We waren het eens dat het je wanhopig maakt: dat ontroostbare. Het machteloze vooral. Ik vertelde hem dat ik weleens had gedacht in die momenten dat ik het wel begreep. Die ouders die soms hun kind net wat te hard door elkaar hadden geschud. Dat de machteloosheid voor een seconde even teveel werd en je dan de grootste fout van je leven maakt. Want man wat is dat gevoel overweldigend.

Hij vond het knap. Die anderhalf jaar en kon zich niet voorstellen hoe ik het overleefd had. Ik vertelde hem dat ik niet dacht dat er een verschil was tussen die achttien maanden en twaalf dagen. Als je er in zit, weet je namelijk niet hoe lang het duurt. Het heftigst aan de situatie is dat hij alles opslokt. Alle besef van tijd verdwijnt. ‘Ik kan dit niet’ is het enige gevoel wat telt. Elke seconde daarvan is te veel omdat je er helemaal mee samenvalt. Er bestaat niets anders meer. Juist door de tijd leer je er ook wel weer mee te leven. Dingen gaan nooit rechtlijnig. Ook die anderhalf jaar niet. Er zijn ups en downs en het enige wat je er doorheen helpt is niet vooruit te kijken. Niet achteruit. Alleen hier en nu. Wat kan ik doen om dit moment voor ons dragelijk te maken. Just for today.

Toen mijn kind zo klein was, zat ik niet in herstel. Ik worstelde met mezelf en kon mijn weg naar acceptatie maar heel moeizaam - of zelfs niet - vinden. Nu heb ik een ander leven. Mijn kind ook. Slapen gaat niet langer in blokjes van tien minuten. Sterker nog, ik kan een bom naast zijn hoofd af laten gaan zonder dat hij het zou merken in de nacht. ‘s Ochtends moet ik hem vaak wekken voor school en huilen gebeurt soms dagenlang helemaal niet.

Alles is anders en toch ook niet. Nu komt mijn kind thuis met nieuw geleerde scheldwoorden of liedjes over ‘lekkere wijven’. Ik heb vaak de neiging dan onmiddellijk naar ‘later’ te springen in mijn hoofd. Als je dit zo blijft doen, wat voor man wordt je dan later? Dit heeft gevolgen later. Later is dit niet oké. Maar nu, hier en nu, is hij zeven jaar oud. Alleen voor vandaag is het soms best wel grappig als hij ineens roept ‘wat een KUTWEER!’ Alleen voor vandaag kan ik zijn bijdehante opmerkingen wel verdragen en weet ik dat hij niet voor altijd sikkeneurig blijft.

Ik weet inmiddels dat het enige wat ik kan doen als ouder om ook maar iets te veranderen voorleven is. Hem laten zien hoe ik denk dat we dingen met liefde en respect het beste kunnen doen in de wereld. Ik kan hem niet veranderen. Ik kan hem wel wat meegeven. Vooral met wat ik zelf doe en hoe ik leef.

Ik ben ik en jij bent jij. Of je nu de hele dag huilt of lacht of mensen uitscheld. Ik kan je bij je hand nemen en een andere richting laten zien, maar ik kan je niet veranderen. Ik kan alleen datgene doen wat we nodig hebben om dit moment te kunnen verdragen. Samen. Alleen voor vandaag. Bijna net het echte, leven dat opvoeden.