Afgelopen week was er één met een zwarte rand. Een week waarin emotionele gebeurtenissen elkaar in rap tempo opvolgden. The monkey on my shoulder maakte overuren om maar mijn aandacht te trekken. Ik ben op vrij jonge leeftijd mijn beide ouders verloren en een paar dagen geleden kreeg ik het verdrietige nieuws dat mijn tante plots was overleden. Zij was het laatste stukje wat mij nog met mijn ouders verbond. Dit had meer impact op mij dan ik dacht. Samen met mijn ex en ons zoontje ben ik naar haar crematie gegaan. Daar waren ook mijn twee nichten. Met de één heb ik contact en de ander heb ik jaren niet gezien. Het weerzien was best emotioneel. Mijn zoontje was erg onder de indruk van de mooie dienst en had verdriet omdat ik verdriet had. 's Avonds, toen ik alles de revue liet passeren, kreeg ik trek in een glas port. Van Brijder heb ik geleerd om dan te mindsurfen en dat hielp.
Na wat gedoe met mijn ex, wat veel spanning geeft, kreeg ik het volgende nare nieuws. De hond van mijn zoons opa en oma is geschept door een trein en op slag dood. Hoe vertel je dit aan je kind? Hij was gek met haar. Mijn ex en ik hadden besloten dit samen aan hem te vertellen. En toen kreeg ik zo’n verschrikkelijke trek in een glas port. Gewoon even drinken, de roes in je hersenen, de pijn en het verdriet niet voelen. De monkey maakt overuren, de supermarkt is dichtbij, de zucht naar drank is groot. De monkey schreeuwt ja, mijn gezonde verstand zegt nee. Het zal toch niet zo zijn dat ik na bijna drie jaar abstinent te zijn mij laat verleiden door een onzichtbare aap op mijn schouder? Ik moet helder zijn om dit verdriet te verwerken, helder zijn om mijn zoontje bij te staan in zijn rouwproces en niet vervallen in een roes van alcohol.
En nu schrijf ik deze column vol trots. Ben trots dat ik helder afscheid heb genomen van mijn tante, en in alle helderheid er ben voor mijn zoon, dat ik in de supermarkt geen port heb gekocht maar melk en dat ik die onzichtbare aap van mijn schouder heb kunnen meppen!
LEES MEER...