Over verslaving doen vele verhalen de ronde. Iedereen heeft er wel een mening over. Stellingen als een zwakke wil, een morele keuze en eigen schuld, dikke bult, zijn meer regel dan uitzondering. Lef Magazine vindt dat dat maar eens afgelopen moet zijn.
Alle belangrijke onderzoeksinstituten ter wereld zijn het inmiddels hardgrondig met elkaar eens. Verslaving is een ernstige (in veel gevallen) erfelijke en ongeneeslijke hersenziekte, die bovendien progressief (chronische ziekte die steeds heftiger wordt) is. Daardoor ontstaat een steeds grotere en dwingendere behoefte aan het middel (bijvoorbeeld alcohol, drugs of medicijnen) of het gedrag (denk aan seks, gokken of gamen). Uiteindelijk draait alles alleen nog maar om het bevredigen van de behoefte. Het is vooral de neurotransmitter dopamine die hier verantwoordelijk voor is. Dopamine geeft een belonend gevoel. Verslavende stoffen verhogen de afgifte van dopamine in het brein, en dat smaakt naar meer. Na verloop van tijd veranderen de zenuwcellen in het beloningssysteem door de verslavende stoffen en het dopaminesysteem verandert in een verslaafd brein.
Herstel
Dat verslaving een ongeneeslijke ziekte is, wil niet zeggen dat een verslaafde ten dode opgeschreven is. (Vrijwel) iedere verslaving is goed te behandelen. Belangrijk is dan wel dat de verslaafde volledig abstinent wordt van in ieder geval de drug of choice, maar eigenlijk ook van alle andere verslavende stoffen. Voor iemand die verslaafd is aan cocaïne is het niet verstandig dan maar ‘over te stappen’ op alcohol, omdat dat alleen maar een wisseling van het middel is.
Behandeling
Er zijn verschillende behandelingen voor verslaving. Veel verslavingsklinieken behandelen volgens het Minnesota 12 stappen programma, maar andere verslaafden in herstel zweren bij bijvoorbeeld bij gedragstherapie in combinatie met een zuchtverlagend geneesmiddel. Ieder mens is anders en ieder mens zal op een andere manier aan zijn of haar herstel moeten werken, maar de belangrijkste boodschap is: Behandeling werkt.
LEES MEER...