Volgens mij zijn veel mensen verzot op stickers plakken. Daarmee bedoel ik niet de vrolijke plaatjes die je met geen schoonmaakmiddel van je meubels af kunt krijgen, maar de stigma-stickers op kinderen en volwassenen. Waarom doen mensen dit. Ik kom zelf uit de jeugdhulpverlening en ben hier altijd wars van geweest, maar veel collega’s doen het wel en bijten zich daarin vast. Het lijkt wel of het categoriseren het allemaal een stuk makkelijker maakt. En het nare is, je komt heel moeilijk van zo’n sticker af.
Het begint vaak al bij de geboorte. De baby wordt met argus ogen bekeken of alles verloopt zoals beschreven wordt in boeken en op school gaat het nog verder. Het kind zal wel ADHD hebben, want het is druk, de ander heeft vast een stoornis in het autistisch spectrum want het maakt geen enkel contact. De stickers zijn geplakt. Nu is er niks op tegen om goed te screenen maar men slaat zo vaak door. Dit geldt helaas ook voor volwassenen in herstel. Met regelmaat hoor je de uitspraak: 'ieder verdient een tweede kans', maar gaat dit altijd op?
Een goede bekende van mij is alcoholist in herstel. Door een enorme nare periode heeft hij na zes jaar een terugval gehad. Gelukkig herpakte hij zich en ging naar zijn huisarts. Deze gaf hem een licht kalmeringsmiddel waardoor hij lijzig gaat praten. Hij drinkt geen druppel meer, maar staat hierdoor weer te boek als loser en dronkenlap. Een kennis van mij, drugsverslaafde in herstel, post regelmatig zijn heldere commentaar op zijn nieuwe leven via sociale media en wordt door afgunst en jaloersheid keihard afgerekend door schimmen uit zijn verleden. Waarom? Eén verkeerde stap en je bent een prooi voor anderen die net zo vast blijven kleven als de sticker.
Mijn zoon heeft ADHD, ik heb een alcohol verleden, samen zijn we voor de buitenwereld twee stickers, maar wel twee enorm vrolijke stickers.
Misschien komt er ooit een schoonmaakmiddel dat ze onzichtbaar kan maken, wat zou dat fijn zijn, voor allen die een sticker hebben!
LEES MEER...