Afgelopen maand was er geen blog van mij want ik was under construction en had de energie niet om wat te schrijven. Moest herstellen. Had een eenvoudige kamer, met uitzicht op duinen, inclusief rennende herten, redelijk eten, werd onder de douche gezet en in bed gestopt, en dit was min of meer op vrijwillige basis. Ik zit in de revalidatie op een afdeling van een zorgcentrum in mijn woonplaats. Door een flinke val heb ik mijn ruggenwervel gebroken en ik kon echt niks. Maar nu mag ik morgen naar huis. Heerlijk.
De 'gasten' op mijn afdeling revalideren en de rest van het centrum wordt bewoond door ouderen. Al snel had ik mijn rook-maatje gevonden. Zij is een paar jaar jonger dan ik en samen hebben we uren pratend en paffend doorgebracht en samen gefietst in de oefenzaal. Sommige ouderen zijn al flink de weg kwijt maar op een of andere manier hebben ze iets vertederends. Zo is daar een oudere man die uit zijn rolstoel omhoog komt, een wind laat en, kennelijk van opluchting, gaat zingen. Dat het ietwat vals is schijnt niemand te deren. Er zijn ook ouderen die met hun rollator maar één weg zien en dat is rechtdoor. Als je in hun looprichting staat heb je pech. Je hebt erbij die de lift voor zichzelf houden of die je toesnauwen dat je op hun plek zit. En iedereen weet alles van elkaar en deelt deze info keer op keer. En net als in de revalidatiekliniek waar ik verleden jaar heb gezeten is hier ook een restaurant waar ze o.a. alcohol verkopen. Volgens mij gaat er hier minder alcohol doorheen dan in de vorige kliniek. En de medewerksters kennen hun pappenheimers goed en weten precies wie wel en niet mag drinken.
Aangezien ik erg open ben over mijn alcoholverleden krijg je goede gesprekken, zowel met bewoners als ook met de verzorgers. Zo lopen er hier ook een aantal rond die al jaren in herstel zijn. De link naar mijn blog's wordt gedeeld en door mensen gelezen. Het geeft ook weer aanleiding tot open en emotionele gesprekken. En daar ben ik best trots op!
Ik weet nu al dat ik ga janken, doe ik nu al. Een aantal mensen heb ik in m'n hart gesloten en daarvan zijn er een paar die ik niet meer zal zien. Het was een emotionele achtbaan die zijn eindpunt nadert.
LEES MEER...