Er zijn mensen die het niet kunnen laten om terug te schoppen en standaard iets wat een ander zegt te beantwoorden met: 'ja, maar ik…' Ze verdraaien zaken, ook in hun hoofd, om een ander maar vooral niet de kans te geven hun achterliggende denkpatroon te ontrafelen.
Herlaas heb ik ook zo iemand in mijn omgeving. Deze mensen vinden zichzelf zo mega belangrijk dat ze verslaafd zijn aan hun eigen ik. Alles draait om hen en ze hebben gebrek aan inlevingsvermogen en empatie. Zowel positief, maar meestal negatief, weten ze de aandacht naar zich toe te trekken. Vaak gaat dit samen met een flinke dosis materialisme en status. Op feestjes zijn ze vaak het brallende, luidruchtige en soms aangeschoten middelpunt. Ze hebben, volgens zichzelf, hooggeplaatste connecties en kunnen uren declameren over het oh zo belangrijje werk dat ze doen. Zelden vinden ze dat ze iets fout doen en het woord sorry krijgen ze amper over hun lippen. En als ze dat al uitspreken gaat dat gepaard met een blik van zelfkastijding. Advies hebben ze niet nodig en kritiek alleen als het positief is, want anders voelt de ego des persoons zich enorm gekwetst.
Ik vraag me wel eens af, kan iemand verslaafd zijn aan zichzelf? Ik ben geneigd om ja te zeggen. Natuurlijk kan er ook sprake zijn van een narcistische persoonlijkheidsstoornis, maar dat laat ik maar even voor wat het is. Natuurlijk is er niks mis mee om voor jezelf op te komen, dat heb ik ook gedaan toen ik de alcohol, mijn gezin en mijn huis vaarwel moest zeggen in 2013. Ik heb moeten leren dat voor jezelf opkomen mag, je moet wel in deze maatschappij.
Nu ik veel helderder leef herken ik punten en uitspraken die de IK verslaafden gebruiken. Het bagatelliseren van de acties die je onderneemt, het gedraai, het terugketsen en vooral de schuld niet bij jezelf zoeken.
Wat zou het mooi zijn als de IK verslaafden in herstel gaan en leren om zich in te leven in een ander inplaats van zichzelf!
LEES MEER...