Vanaf 1999 weet ik al dat ik alcohol verslaafd ben en had ik natuurlijk ook al lang gehoord dat je voor een duurzaam herstel je leven anders moest inrichten. Heel anders zelfs. Maar ik was nog lang niet bereid om die prijs te betalen. Het feit alleen al dat ik dat zag als 'een prijs betalen' geeft al aan dat ik nog niet echt besefte dat verslaving een chronische, progressieve en terminale ziekte is. Nog twaalf  jaar lang schipperde ik met mijn verslaving en ging het van kwaad tot erger. Ik was een paar maal dagen onvindbaar, werd met een SOS vliegtuigje geëvacueerd uit Laos, lag in Bangkok in de detox, zat in Nairobi in een kliniek en lag voor dood op Curaçao. En nog dacht ik dat ik wel aardig bezig was, probeerde zelfs de buitenwereld daar ook van te overtuigen. Elke keer trok ik mezelf weer aan mijn eigen haren uit het moeras en ging weer op dezelfde manier door. Niet drinken op wilskracht, nergens over willen praten, mijn werk weer oppakken en net doen of er niks aan de hand was. Mijn rock bottom moest nog komen.

Die kwam uiteindelijk in SolutionS - hoop ik - toen ik dacht dat ik alles kwijt was wat me lief was; mijn vrouw, mijn kinderen, mijn vrienden en mijn werk. Daar vertelde mijn kamergenoot me dat ik ook werkverslaafd was, dat dat mijn cross addiction was. Onmiddellijk toen hij me dat vertelde voelde ik dat dat waar was. Wist ik dat ik mijn leven echt compleet anders moest inrichten, wilde ik niet in eenzaamheid wegrotten. Ik geloofde niet in een God, wist niet van een Hogere Macht, maar Hij gelukkig wel van mij. Op 15 september midden in de nacht bezocht Hij mij en gaf me de kracht om te doen wat ik moest doen. Ik deed zonder gezeur of tegenzin mijn eigen zaak weg, accepteerde dat mijn toekomst niet langer van mij was en begon mijn spirituele ontdekkingstocht. Om de leegte in mijzelf op te vullen. Eindelijk had ik het begrepen, doorleefd of vecu zoals ze hier bij de Franse AA zo mooi zeggen. Zo werd mijn leven geleidelijk aan anders ingericht. Pas toen ik me had overgegeven en bereid was, werd mijn pad bereid. Kon ik alles wat ik niet meer nodig had loslaten.

Nu dik drie jaar later wonen we in Frankrijk, hebben we een compleet ander, eenvoudig maar heel vol leven en voel ik dat ik ge-lei-de-lijk vorder op dat pad van spirituele ontwikkeling. Juist door die eenvoud is alles helderder, gemakkelijker en zoveel prettiger, Voor mij, maar ook voor de mensen om me heen.

Loslaten en bereid zijn je mee te laten voeren, ik gun het iedereen zo enorm van harte. Het is geen verdienste van mezelf, net zo min als die twaalf duistere jaren daarvoor mijn schuld zijn geweest. Ze waren nodig om te komen waar ik moest komen las ik eergisteren weer in de Elfde Stap. Door meditatie en gebed trachten wij ons bewuste contact met God, zoals wij Hem willen aanvaarden te verdiepen en baden Hem enkel ons Zijn wil te doen kennen  en om de kracht die te volbrengen.
Vaak zit ik hier eventjes voor de Boeddha in de tempel Kundreul Ling en voel dat het goed is, dankbaar voor die gekregen Bereidwilligheid. Niet trots maar alleen maar dankbaar.

Hans Rijneveld werkte 35 jaar in de internationale samenwerking en had een eigen bedrijf. Hij woont, leeft en herstelt verder van een alcohol - en werkverslaving in de Auvergne, Frankrijk. Hij is getrouwd met Anita en heeft twee kinderen.