Gerda kijkt Vertrouwen aan. ‘Hoe voelt dat?’

‘Ja goed, ik voel me fijn, lekker steady,’ zegt ze met een grijns op haar gezicht.

‘En jij, Goedkeuring Buiten Mijzelf?’ vraagt Gerda aan de vrouw die buiten mijn gezichtsveld op het bankje zit.

‘Hmm… Het voelt alsof ik geen hoop meer heb,’ zegt Goedkeuring vanaf de bank om de hoek. Ik hoor haar stem, zie haar niet.

‘Hoe voelt dit voor jou, Marlijn?’

Mijn maag draait zich om. Ik weet het niet. Wat ik voel? Ik heb het gevoel dat ik al dagen niets meer voel. Alsof ik op slot zit. Ik ben bang. Bang dat ik iets verkeerd zeg? Nee, ik ben bang voor Twijfel.

‘Ik wil Twijfel daar niet. Ze moet daar weg! Door haar is het altijd zo moeilijk om keuzes te maken.’ Ik merk dat ik huil en mijn stem slaat over. ‘Ik wil dat Twijfel de kamer verlaat,’ en ik kijk Gerda aan en ik zie dat ze naar Twijfel wijst.

Mijn blik gaat opzij. Ik zie tranen in haar ogen.

‘Ik voel me zo genegeerd en onbelangrijk. Zo klein en onschuldig. Ik kan er toch ook niets aan doen dat ik besta? Ik hoor toch ook bij jou?’ zegt Twijfel in tranen.

Gerda vraagt mij dichterbij Twijfel te komen, maar ik durf het niet. Ik zie in haar het kleine meisje dat mij nodig heeft. Dat vraagt om gezien te worden. De laatste keer dat ik met haar kennis maakte was ze vrij duidelijk. Ik had haar zo vaak, echt zó vaak genegeerd en niet goed voor haar gezorgd. “Waarom zou het dit keer anders zijn?” vroeg ze mij toen.

‘Ik ben bang dat ik door haar zal kiezen voor Goedkeuring Buiten Mijzelf, de snelle fix. Ze is enorm loyaal, wil zo graag harmonie en dat iedereen blij en gelukkig is. Ze wil alles altijd van alle kanten bekijken en dat is zo mooi aan haar, maar ik weet niet hoe ik met haar moet omgaan!’ Hyperventilerend en met schokken komt er iets los in mij. Vloeibare lava wat eerder nog als een brok vastzat in mijn diepste binnenste. Mijn moed brengt mij in beweging en voorzichtig zet ik toch weer een stapje naar haar toe, waarna ik zachtjes mijn hand op haar schouder leg.

Als ik even later, op gepaste afstand, sta te kijken hoe Twijfel en Vertrouwen elkaar vasthouden en ik de rust in de ruimte voel, zegt Gerda: ‘Twijfel hoort bij jou, Marlijn. Ze hoeft niet weg. Je mag haar omarmen.’

Om de hoek hoor ik iemand zeggen. ‘Hé en ik dan?’

‘Jij bent niet belangrijk Goedkeuring Buiten Mijzelf! Ik geloof dat ik prima zonder jou verder kan.’