Zo wilde ik bijvoorbeeld op school met Duits niet de naamvallen leren. in plaats daarvan besloot ik Der Process te lezen , het meesterwerk van Kafka, net zo’n gekwelde ziel als ik. Het resultaat was dat ik precies kon uitleggen waarom Kafka gekozen had om de titel van het boek in eigen spelling te schrijven maar ook bleef zitten omdat ik teveel onvoldoendes had en naar een andere school moest. Ik was toen 14.

Rond diezelfde tijd besloot ik dat het een goed idee was om zo vaak mogelijk onder invloed te zijn. Mijn dwarse houding, voorkomend uit een angst om te binden was beter vol te houden als ik de harde werkelijkheid kon verzachten met alcohol. Later kwam hier nog cocaïne bij. Dit pad leidde me uiteindelijk in 2010 naar een kliniek waar ik nuchter ben geworden en sindsdien heb ik niet meer gebruikt.

In de kliniek leerde ik dat ik helemaal niet zo’n unieke en gekwelde ziel was. Er waren velen met mij die zich zo voelden. Toen de eerste teleurstelling hierover eenmaal weggeëbd was besefte ik mij dat ik mij eigenlijk altijd eenzaam had gevoeld. Nu hoefde dat niet meer. In de wereld van de 12 stappen ontmoette ik mijn tweede familie en kon ik leren om een volwassen, normaal functionerend persoon te worden. Tegenwoordig kan ik zeggen dat ik dat ben, inclusief kinderen, een vriendin en een koophuis. Saai en burgerlijk, maar ik zou het niet meer anders willen.

Eigenwijs ben ik nog steeds, maar met behulp van een erg geduldige en lieve sponsor, fellows en gewapend met het grote boek van de AA heb ik geleerd dat het soms goed is om in de pas te lopen, en dat ik helemaal niet zo stoer en vrij was als ik dacht. Er zit weinig vrijheid in een verslaving en ik leerde dat er juist vrijheid zit als ik mijzelf bepaalde dingen ontzeg.  

Ik vertel jullie de aankomende periode graag hoe ik die vrijheid verkregen heb. En hoewel ik graag uniek en speciaal ben denk ik dat velen van jullie zich hierin zullen herkennen.

Ik ben trouwens Stephan en dit was mijn introductie.