Er is geen ontkomen aan, elke dag liggen er weer bergen blaadjes in de tuin, geen bladblazer dus vegen. De klimop is nog steeds prachtig rood, de beuken en eiken een mix van geel, rood en bruin. De hemel alweer een dag of acht strakblauw, een graad of 18 overdag en nachts zo rond het vriespunt. De vele meren liggen, zwart van kleur roerloos spiegels te zijn tussen die kleurende bossen. Genieten dus van de verstilling in de Auvergne.
Tegelijkertijd maakt het me wat treurig, melancholisch en weemoedig. Weer een jaar dat bijna voorbij is gesneld. Veel gedaan, veel meegemaakt, veel nieuwe mensen ontmoet, veel soms heftige nieuwe ervaringen gehad. Veel. Te veel. Te weinig stil gestaan en genoten van het moment, niet omgekeken naar wat voorbij ging. Dan vliegt de tijd voorbij zonder dat je het in de gaten hebt, zo gaat dat. Maar het is nog niet te laat. De winter maar ook de herfst zijn mooie tijden voor reflectie, voor omkijken, van praten bij het houtvuur, van inkeer en herkauwen. Dat brengt die voorbij gevlogen tijd weer terug en al die herkauwde ervaringen en herinneringen zijn een prachtige voedingsbodem voor een nieuw groeiseizoen.
November is niet voor niets de maand van stap elf, althans hier bij de AA in Frankrijk. Wij trachten door gebed en overdenking ons contact met onze Hogere Macht, hoe ieder van ons die persoonlijk ervaart, te verdiepen en bidden hem ons enkel zijn wil te doen kennen en om de kracht die te volbrengen.
Wandelend op een al dik bladerdek, door de bossen die een gefilterd gouden zonlicht doorlaten is dat niet zo moeilijk om je voor te stellen. Meditatie en gebed komen dan als vanzelf. Maar in Syrië, in Johannesburg, Lower Manhattan, in een gevangeniscel, in een ziekenhuisbed, of terug in een kliniek na een terugval is dat wel even lastiger.
Het zijn ook best ingewikkelde zaken: Hogere Macht, God, maar ook jezelf. Al vaak hebben we hier vroeg herstellenden gehad die, nadat de mist van het middel aan het optrekken was, zich begonnen af te vragen wie of wat ze waren. Waar ze zichzelf waren kwijt geraakt. Die vraag heb ik mezelf natuurlijk ook wel eens gesteld.
Op zoek naar mezelf, mijn kern, mijn IK zeg maar. Niet mijn ego, maar mijn ik of misschien hoopte ik wel op mijn ziel. Maar als alles in de natuur altijd aan verandering onderhevig is zou er dan wel een onveranderlijk ik bestaan. Maar zelfs als het waar is dat ook ik, mijn IK steeds verandert, dan kan je tóch dicht bij jezelf blijven. Door altijd zo oprecht mogelijk, zo eerlijk mogelijk, zo open mogelijk, zo nieuwsgierig, zo alert mogelijk en zo vriendelijk mogelijk te zijn. Door je altijd zonder maskers op aan anderen te tonen, blijf je zo dicht mogelijk bij die ik die je op dat moment bent. Dat is voor mij voorlopig voldoende, meer dan voldoende. Ik vond het zelfs een hele ontdekking een tijdje geleden. Dát al herkauwende te ontdekken, stemde me dankbaar. Wat zijn wij verslaafden in herstel met ons programma toch bevoorrechte mensen.
En verder nog op de Herstellerij: zijn de fruitbomen gesnoeid, zijn alle bollen gepoot, is de tuin klaar voor de winter, staat de boerenkool heel traag maar gestaag te groeien en hebben we sinds kort een nieuwe mooie yogaplek onder een 250 jaar oude lindeboom.
Tot een volgende keer maar weer,
Anita & Hans
www.de-eenvoud.com
LEES MEER...