Helaas, bij aankomst blijken de beste kamers al volgeboekt en valt het uitzicht op de muur wat tegen. Goddomme - de douche is op de gang! Maar: ik zit toch maar mooi in een zeer luxe hotel. Ik ga genieten! Het is wel een beetje vreemd dat ik maar een beperkt aantal kledingstukken de kamer in mag nemen. Maar goed, laat dat de pret niet drukken. Een plankje vol is ook prima. Beperkt de keuzestress. Ook dat draagt bij aan het grote genieten!

Onverklaarbaar is het feit dat ik mijn telefoon, e-reader en laptop bij de balie in moest leveren. Ze willen schijnbaar mijn contacten met de buitenwereld tot een minimum beperken. Eigenlijk ook wel goed dat ik eens helemaal alleen op mezelf aangewezen ben en het zo een privé genietmoment gaat worden! Ronduit raar is het wel dat mijn kamer een stapelbed herbergt en er na verloop van tijd ook nog iemand in ligt. Ongevraagd heeft de directie besloten om wegens een gebrek aan kamers een extra gast in mijn kamer bij te plaatsen. De man blowt, maakt er een bende van en is regelmatig ziedend. Maar laat ik er toch het beste van maken. Alleen is ook maar alleen. Genieten doe je beter met zijn twee.

Wat later op de dag en vooral ‘s nachts blijken de andere gasten op de gang erg onrustig. Ze zijn schijnbaar alleen gelukkig als de muziek op tien staat, ze elkaar heftige ziektes toewensen, hun ritmegevoel op de verwarmingsbuizen tonen en bij ieder doelpunt de deuren in de sponning doen laten trillen. Ik weet niet of zij ook zo genieten. Als ik besluit om een luchtje te gaan scheppen, blijkt mijn kamerdeur afgesloten. Met geen mogelijkheid kom ik eruit. Op een belletje naar de portier wordt onverstaanbaar gereageerd. Alles is me afgenomen, zelfs mijn vrijheid. Hoezo genieten? Hoezo luxe hotel?

De plannen voor de toekomstige gevangenissen, zoals onze aanstaande minister president ze schetst, doen me huiveren en juist vrezen voor een nog veel onveiliger land.