Mijn naam is Jack Wubben, geboren in 1955. Getrouwd en vader van een tweeling: twee prachtige dochters. Ik heb een lange carrière van bijna 30 jaar achter de rug bij justitie. Als bewaarder, afdelingshoofd en trainer van cursussen voor zowel personeel als gedetineerden, waarbij verslaving centraal staat. Momenteel geef ik met veel plezier voorlichting over verslaving. In mijn blogs vertel ik over mijn werk in de bajes.
Het is bijna 25 jaar geleden dat ik tijdens mijn dienst als afdelingshoofd van een grote gevangenis in ons land gebeld werd door personeel op de gang. Bij het uitdelen van de medicatie aan de gedetineerden was per ongeluk de verkeerde medicatie aan de verkeerde man gegeven, én door hem ingenomen. Zo’n fout mag niet, kan niet, maar gebeurt heel soms, we zijn ook mensen.
Toen ik de juiste naam van het medicijn, de dosering en de medicijngeschiedenis van de man paraat had, kon ik de huisartsenpost bellen. Zoals iedere Nederlander zijn wij in de nachtelijke uren namelijk ook afhankelijk van het oordeel van de huisartsenpost over de gevolgen.
Hun antwoord liet niet lang op zich wachten: ik zou van de betreffende man de gehele nacht en aansluitende ochtend ‘geen enkele last’ meer hebben. Hij had twee zware slaappillen ingenomen terwijl hij zelf geen medicatie kreeg. Iedere twee uur even wakker maken om de gevolgen te overzien was voldoende, naast het op de hoogte brengen van de ochtenddienst. Mogelijk zouden ze hem zijn ‘luiheid’ kwalijk nemen; in de bajes wordt activiteit verwacht.
Het werken in een gevangenis kan hectisch zijn. Voortdurend vragen nieuwe brandjes om aandacht of zijn de branden van gisteren nog niet gedoofd. Het gevaar schuilt in het idee om dan alleen met de waan van de dag bezig te zijn en minder stil te staan om te zoeken naar oorzaak en gevolg.
Ik besloot de betreffende man een paar dagen later te bezoeken en hem te vragen wat hem had bezield om onbekende medicatie aan te nemen en in te slikken. Ik vond zijn antwoord schokkend, intriest maar ook zo verhelderend. Hij zei: ‘Ik zal altijd alles pakken wat mogelijk de oorlog in mijn hoofd kan temperen.’ Hij had, kortom, voor een paar uur een oplossing gevonden!
Vanaf dat moment, door dat antwoord, besloot ik me volledig in te zetten om verslaving als oorzaak van detentie onder de aandacht te brengen. Mede om die reden begeleid ik nu nog gespreksgroepen, train ik personeel en gedetineerden om hen in te laten zien dat de juiste aandacht voor deze ziekte (nieuwe) detenties kan voorkomen.
LEES MEER...