Toch heb ik het idee dat, sinds ik volledig thuis ben, ik niets anders doe dan rennen en vliegen. Mijn OCD is sterk in deze. Met twee kittens die mijn huis afbreken, maar evenveel liefde geven, ben ik constant aan het poetsen en planten aan het redden of vervangen. Ook ben ik de laatste puntjes op de i aan het zetten als het gaat om het afmaken van mijn huisje. Zo komt volgende week mijn liefste zusje en haar even lieve vriend mijn vloer leggen op de tweede etage, en kunnen Toetje en ik weer boven rond wandelen zonder koude voetjes te krijgen van het rommelige beton. Als boven af is, kan ik eindelijk mijn schrijvershoekje gaan maken. Een plek voor mij alleen. Hoewel het hele huis van mij is, is het toch fijn om een exclusief plekje te hebben waar ik kan zitten en mij op mijn tweede boek kan focussen. Daarbij heeft Toetje een plek nodig om zijn huiswerk te maken.

Ondertussen ben ik mijn eerste stappen aan het maken met de nazorg en krijg ik deze week een begeleider toegewezen. Ik ben er blij om, want ondanks dat we nu dertien maanden clean zijn, merk ik dat het aantal meetings afgenomen is in mijn planning. Nu heb ik daar allemaal redenen voor, maar ik had in actieve verslaving ook allemaal redenen om te kunnen gebruiken. Dus al die redenen zouden geen redenen mogen zijn om niet te gaan. Ik heb gelukkig niet het idee dat ik niet goed in herstel zit. Ik werk steevast elke maandag samen met mijn sponsor waar ik inmiddels zo’n fijne hechte band mee heb opgebouwd dat ik, zoals het programma vraagt, alles met haar durf te bespreken. Dat biedt veel rust. Ik hoef niks geheim te houden voor haar en ik lijdt geen dubbelleven meer zoals ik dat vroeger deed. Ik merk steeds meer hoe eerlijkheid, openheid van geest en bereidwilligheid de meeste vruchten afwerpt. Eerlijkheid naar verzekeringsmaatschappijen over mijn administratieve rijontzegging, eerlijkheid naar mijn familie toe over wat er gaande is in mijn leven. Ik hoef me niet meer te verbergen achter excuses en smoesjes en onzekerheid. En ik merk dat ik daar heel veel mee bereik.

Herstel brengt mij wat dat betreft zoveel goede dingen, maar voornamelijk herstelde familie en vrienden-banden. Dat voelt zo enorm goed.

Ook het vertrouwen van mijn Toetje richting mij is optimaal. Hij ervaart in alles dat ik hem op één zet. Ik ben er 24/7 voor hem. Ik verschijn op de afspraken van de orthodontist, ik kom na wat ik beloof en dat alles zonder gezucht en gesteund en geschreeuw. Eindelijk heb ik weer een kindje dat bij mama komt gekropen en wil kroelen. Die zelfs aan het einde van het weekend zegt ‘ik wil bij jou blijven’. Hem niet bij mij kunnen houden doet mij natuurlijk intens verdriet. Maar ook dat is herstel. De bewuste keuze maken dat ik (nog) niet in staat ben fulltime voor hem te zorgen. En accepteren dat zijn vader dit wel naar zijn beste kunnen kan.

Het maakt wel dat we extra leuke dingen doen en oprecht van elke seconde samen genieten. Zo, zoals het hoort.

Verder ga ik samen met R. naar Portugal om één van de mooiste boekwinkels ter wereld te bezoeken. Omdat we beiden in herstel zijn (hij acht en een half jaar) en allebei niks om carnaval geven en veel meer om boeken, leek er samen tussenuit knijpen ons helemaal geen slecht idee. Lekker dwalen door de dwarsstraatjes van Porto, heerlijk Portugees eten proeven en vreselijk veel cultuur snuiven (pun intended). Even opladen na een voor ons allebei hectische drukke periode. 

Até a próxima vez!