De nieuwe Lef ligt in de winkel!
Promovenda Judy Luigjes kreeg voor haar onderzoek naar de behandeling met Deep Brain Stimulation zo weinig respondenten bij elkaar, dat ze het (nog) niet mogelijk acht de effectiviteit ervan te onderzoeken.
Luigjes wilde voor haar onderzoek aan het AMC meerdere cocaïne- en heroïneverslaafden aantrekken, om het effect van Deep Brain Stimulation op verslaafden te onderzoeken. Haar hypothese luidde dat diepe hersenstimulatie afwijkingen in het brein normaliseert, waardoor mensen met een dwangstoornis destructieve gedragspatronen kunnen doorbreken. Ze wilde dit ook testen op mensen met een actieve cocaïne- of heroïneverslaving, maar kreeg slecht 23 aanmeldingen waarvan uiteindelijk twee proefpersonen zijn geopereerd. Een van hen kickte af, maar het is volgens Luigjes niet mogelijk om naar aanleiding daarvan wetenschappelijk verantwoorde conclusies te trekken.
‘Ik heb altijd goed kunnen tetteren, maar na mijn scheiding werd het een probleem. Toen ging het van drinken naar zuipen. Mijn ex kreeg op een gegeven moment een hersenbloeding en is veranderd. Hij ging veel alcohol drinken en begon mij te slaan. Toen was de maat vol, in 2003 ben ik bij hem weggegaan. Twee maanden later overleed hij.’
Lange tijd nadat ghb-verslaafden in herstel zijn geraakt, voelt het voor hen alsof ze in een soort film leven. Ze zijn nuchter, maar hun gevoel strompelt er in de verte nog wat achteraan. Hoe kan dat? Kent deze verslaving gevolgen die wellicht onherstelbaar zijn?