Deze blog is door Hans geschreven in januari, helaas nu pas gepubliceerd. Excuses daarvoor.
Beetje laat, maar zeker geen mosterd na de maaltijd;een dankbaar en tevreden 2018 allemaal.
Het is weer januari dus voor de Franse AA de maand voor de eerste stap. Daar staan we samen wekelijks en individueel dagelijks bij stil. En hoewel de Nederlandse uitdrukking 'met de Franse slag' anders doet vermoeden gaan we hier heel zorgvuldig en tamelijk gedisciplineerd mee om.
Ergens in de tekst van die eerste stap van staat......'en niemand van ons is er trots op een alcoholist te zijn en dus te blijven. Dat is als een handicap in ons leven', Misschien is trots niet het juiste woordt,maar na ruim 6 jaar oprecht in herstel te zijn, voelt het zeker niet meer als een handicap, laat staan een straf. Integendeel: ik voel me gezegend en dankbaar voor wat ik allemaal heb meegemaakt als alcoholist..
Tijdens mijn actieve verslaving zowel als daarna in herstel.
Die eerste stap voert de gedachten onwillekeurig terug naar die 30 jaar van voor mijn overgave en acceptatie, Wat ik toen allemaal heb uitgevreten, daar lusten de honden geen brood van. Ik heb wel 4 keer in een buitenlands ziekenhuis gelegen door mijn drankzucht, ik ben dagen zoek geweest in een stad als Nairobi. En toch heb ik nooit een ongeluk gehad, ben niet in elkaar geslagen en zelfs niet eens beroofd. Toen dacht ik daar niet eens bij na. zelfs de gedachte dat er een engeltje op mijn schouder zat kwam niet in me op als echte egocentrische actief verslaafde. Pas nu besef ik dat mijn Hogere Macht toen al op mij paste.
De eerste maanden in herstel waren lastig, vooral omdat ik zelf bijna niet durfde geloven dat ik droog zou kunnen blijven. Ik had het al zo vaak geprobeerd. Vandaar dat ik dagelijks vast hield (en hou trouwens) aan een strak dagprogramma zoals me dat in de kliniek geleerd was. In het begin kostte me dat wel moeite, maar gaandeweg leerde ik dat meer en meer waarderen, gewoon omdat het hielp en ik me beter en beter voelde. Zo ben ik beetje bij beetje veranderd in de mens die ik vandaag de dag ben. Mijn nervositeit is grotendeels verdwenen, de onrust in mijn hoofd ook evenals die drang om altijd maar onderweg te zijn van niks naar nergens.. Mijn angsten, mijn argwaan en wrok zijn ook niet meer aanwezig. IK ben een stuk minder gelijkhebberig, hou meer rekening met anderen, Ik weet beter wie ik zelf echt ben, ben dus zelfverzekerder geworden. De relatie met Anita en de kinderen is sterk verbeterd. In heel mijn doen en laten ben ik minder obsessief, minder dwangmatig en minder impulsief geworden. Daar een volgende keer meer over.
Op dat alles ben ik niet trots, maar ik ben wel heel dankbaar en tevreden dat ik in ieder geval voor mijzelf een aangenamer mens ben geworden. Of dat voor anderen ook zo is, daar oordeel ik verder niet over, dat laat ik aan die anderen over. Tevreden. Niet zelfgenoegzaam, want ik besef inmiddels heel goed dat ik altijd onderweg zal blijven. Maar wél gewoon tevreden en dankbaar voor het leven dat ik nu heb. Op het Franse platteland ver weg van de drukte in Nederland, van de hectiek van die 7/7-24/24 economie. Weg van die informatiemaatschappij die je bijna dood bombardeert met allerlei informatie waar je niet echt op zit te wachten, Die je opzadelt met oneindig veel keuzemogelijkheden. Dat heeft ook zijn leuke kanten, zeer zeker maar het is voor mij gewoon te veel. Het lijkt of daar het leven altijd maar doordendert, zonder tijd om even op adem te komen. Dat is geen goede omgeving voor een notoire verslaafde zoals ik, Daarom zijn we weggegaan. Naar de Auvergne, op het Franse platteland, vooral in de lange zomers een heel fijne plek. Maar ja, het is hier wel vaak wat saai en zeker eentonig vooral gedurende die lange grijze winter van nu. Maar als dat de prijs is die ik betaal voor innerlijke rust, kalmte en zelfs sereniteit dan betaal ik die graag.
En verder nog op de Herstellerij: Gebeurt er helemaal niets in de tuinen, zijn zelfs de kippen chagrijnig van het druilerige weer, wordt er veel Frans gestudeerd, wordt er vaak gemediteerd, maar vooral op het voorjaar gewacht.
Tot een volgende keer maar weer,
Hans & Anita
Herstellerij de Eenvoud, www.de-eenvoud.com
LEES MEER...