De huisarts en ik kijken elkaar aan. 'De blaadjes vallen', zeggen we tegelijkertijd. Mijn agenda zit bomvol. Tot het einde van het jaar. En dat sinds enkele weken. Op de een of andere manier doet het iets met mensen: herfst. De dagen worden korter. Het wordt eerder donker. Mensen die eigenlijk bij mij gestopt waren, komen weer in mijn agenda te staan. Zo ook Jaap.
Jaap was een doorgewinterde junk. Iedereen had al de hoop opgegeven. Zijn derde vrouw, zijn kinderen en ook alle hulpverleners. Sterker nog, eigenlijk had Jaap zelf ook de hoop opgegeven.
Hij deed alles wat God verboden heeft. Geloof me, 'seks, drugs en Rock ’n Roll' was daar niets bij. Begonnen met een biertje op zijn 14e. Al gauw rookte hij ook zijn eerste joint. Daar bleef het niet bij: roken, snuiven, slikken en spuiten. Hij deed het allemaal. Met zijn band jammen tot in de late uurtjes. Alles wat ze samen verdienden op concerten, ging op aan de stuff. En hij vond het heerlijk! Hij genoot. Noemde zichzelf een levensgenieter pur-sang.
Na met heel wat vrouwen het bed gedeeld te hebben, meestal onder invloed (sterker nog, hij vond er niets aan zonder), besloot hij in een impuls om met de zangeres van de band te trouwen. Ze deelden immers toch al alles. Hun levensstijl: muziek, snuiven, spuiten, repeat.
De eeuwige optimist. Zijn huwelijk strandde. Zijn vrouw kon het niet meer aan. Wilde verder. Settelen. Huisje, boompje, beestje. En daar hoorde volgens haar geen drugs bij. Jaap haalde zijn schouders op. Vond dat ze maar moeilijk deed. Gevoelens ontkennen? Echt niet! Hij was gewoon altijd vrolijk. Dat zij zo negatief was! Haar probleem.
Twee vrouwen en vier kinderen later. Wat jaartjes ouder. Jaap merkte stiekem dat het allemaal niet zo ging zoals vroeger. Echter, het laatste wat hij zou doen was dat toegeven. Inmiddels was het geld eigenlijk altijd op. Moest hij stelen voor zijn stuff. Hij had zelfs op straat geleefd. En maar doorgaan. Hij vertelde me hoe je ze kan herkennen op straat: de doorgewinterde junks. Die zoekende ogen. Altijd onrustig.
Het ontkennen bleef jaren goed gaan. Jaap was heer en meester in anderen voorliegen. En toen kwam de man met de hamer. Het was op. Ziekenhuisopname. Acuut leverfalen. Week op, week af op de intensive care. Zijn behandelend arts maakte het hem heel duidelijk: het is of anders gaan leven, of kleiner gaan leven. Maar dan tussen een paar planken onder de grond. Die kwam binnen.
Jaap ging eindelijk inzien dat hij niet alleen de ander, maar vooral zichzelf voorloog. Hij zocht en vond hulp. Hard gewerkt. Met ups en downs. Naar zichzelf kijken. Inmiddels helemaal clean komt hij zo nu en dan bij mij. Voor zijn jaarlijkse onderhoudsbeurt.
Ik loop naar de wachtkamer. Grote man. Imponerende indruk. Tattoo’s in zijn gezicht. Nekband met metalen stekels. Legerkistjes en een t-shirt van zijn favoriete Metall-band. Als hij me aan ziet komen, glimlacht hij breed. Hij staat op en loopt naar me toe. Zijn ogen stralen. 'Tja', zegt hij. 'De blaadjes vallen weer!'
LEES MEER...