Jullie kennen haar niet. Maar ik had het genoegen om drie gesprekken te voeren met TV-producente Vera Driessen. Dat was meer dan een genoegen. Ze is een geweldig persoon. Ik leef niet voor niets in herstel van een verslaving. Ik draag onder meer een last aan bagage mee aan mislukte werkavonturen. Het is dan fijn als je kunt vertellen waar je vandaan komt.
Hoe zat ik op kantoor tijdens mijn verslaving? Na een nacht doorhalen op de drank en de coke rolde ik vanuit de club en het afteren (af-te-ren, doorgaan met feesten na sluitingstijd) zo door naar de werkvloer en haalde het einde van de werkdag op een amfetaminepil. Ik maakte er ook geen geheim van tegen chefs en collega’s. Het was een gedoogconstructie. Op mijn gang van receptie naar opening in een atelier, naar boekpresentatie, naar kroeg naar club naar afterparty ontmoette ik de mensen die daarna weer gebeld konden worden voor info of interviews. Het was een leefstijl waarmee je verhalen en primeurs binnenbrengt. Als ik iemand een pakje coke aanbied en die persoon neemt het aan dan smeed je een bandje met iemand. Een bizarre journalistieke methode, maar het werkt wel.
Ze is een verademing
Terug naar Vera. Terug naar vorige week. Ze is een verademing. Ook nog eens een totale TV pro. Ik weet van mezelf dat ik een beetje ruimte moet krijgen om af te wijken. Ik heb mijn ADHD onder controle, maar ooit bracht ik het mee naar de werkvloer.
De distractor van de redactie
Ik bekommerde me weinig om de details van mijn werk. ik ontpopte me tot een plaag voor eindredacteuren door het insturen van verkeerde versies, verkeerd gespelde namen etc…
Het ging ook wel eens echt mis. Een eindredacteur mist ook wel eens wat. Dan kwamen fouten op tv of in magazine terecht. Ik ontpopte me als de distractor op de werkvloer. Anderen moesten mij compenseren in de zaken waar ik geen aandacht aan besteedde. Het is niet dat ik een brokkenpiloot was. Het was meer dat er een totale inconsistentie in mijn prestaties zat. Er waren weken dat mijn verhalen er zo uitrolden, of dat mijn research voor TV gewaardeerde items opleverden.
Ik hield er wel altijd een onderliggend knagende gevoel aan over: wat ik doe hoort niet. Maar ik was tegelijkertijd onmachtig om er iets aan te doen.
In gesprek
Zo was het toen. Mijn ADHD is onder controle en mijn app cleantimeteller houdt mijn cleantime bij. Op de meter staan vele jaren. Vera en ik spraken erover dat Ik mag meedoen aan een misdaadprogramma. Tegelijkertijd kunnen we praten over Interventie TV. Een genre waarbij hopeloze vrienden en familieleden het programma inschakelen omdat een goede vriend of familielid hulp nodig heeft. Dit leek voor mij alsof er een droom werkelijkheid zou worden. Mijn twee werelden samen. Eerst een misdaadprogramma, daarna wellicht redacteur voor Interventie TV over verslaving, uit het criminele milieu stappen en ADHD. Wie had ooit gedacht dat mijn leven zo zou lopen.
Bodem bereikt
Mijn levensstijl mondde elf jaar geleden uit in een 24/7 verslaving en na een reeks ernstige incidenten en dieptepunten kwam er een telefoontje dat verlossing en bevrijding bracht. Een collega-journalist die wel inzag dat ik hem achterna was gegaan in verslaving pleegde een interventie op mij en wees me de weg naar de fellowship van Narcotics Anonymous. (Daaf, ik ben je zo dankbaar!)
De andere kant van mensen leren zien
Als je in verslaving bent beland is er maar een ding dat je moet veranderen: namelijk alles. Dat wist ik wel, maar ik wist niet hoe. Dat is wat ik in de omgeving van Narcotics Anonymous kon bereiken: clean worden en een gelukkig leven opbouwen.
Ik heb heel veel misdaadverhalen gemaakt en in de NA ontmoette ik meer bajesklanten dan in mijn loopbaan als misdaadverslaggever.
Ik zag echter een heel andere kant van ze. Ik zag mensen die graag uit het criminele wereldje wilde stappen, maar op eigen kracht geen manier vonden om dat voor elkaar te krijgen. Verslaving en hun manier van denken waren een te dominante kracht. Niet anders dan dat het mij niet lukte om te stoppen met mijn manier van leven. Ik had daarvoor ook hulp nodig.
Mijn leven in de NA en de mensen met wie ik een fellowship vormde, inspireerde mij om me in te zetten om verslavingsklinieken met de 12 stappenmethode vergoed te laten krijgen door de zorgverzekeraar zodat iedereen deze hulp kan krijgen. Met mijn toenmalige echtgenote als directeur-eigenaar ontstond geesteskindje the Busy People, een nieuw en fris centrum voor ADHD. Want zelf was ik ervaringsdeskundig dat clean en spiritueel zijn nog steeds weinig oplevert als je door je ADHD nog steeds door het leven stuitert en de chaos je boven het hoofd groeit. Ik ontmoette volwassenen met ADHD die zo gebroken waren door de symptomen dat ze net zo angstig en gespannen waren als de burn out verslaafden die ik ontmoette. Net zo naar de klote maar zonder alcohol en drugs. Falen, onbegrepen zijn, zelf niet weten wat je moet doen, dat breekt mensen op. Daarna richtte ik zelf het hoofdkwartier voor volwassenen met ADHD, KRACHT! op.
Het kwam rond… en weer niet toen er oude verhalen opdoken
Het was rond met Vera. Maar toen kwam er een kink in de kabel. Ooit werkte ik bij een tijdschrift dat toen helemaal happening was. Daar waren ze wel wat gewend aan losbandige redacteuren en auteurs met flessen, pakjes en poedertjes. Maar er is toch nog een verschil tussen losbandig en losgeslagen. In die laatste categorie kan ik me zelf plaatsen. Er kwam nogal wat nauwkeurigheid bij kijken het maken van de artikelen. Ik was te ver heen zodat de eindredacteuren me niet altijd meer konden redden. En hoewel ik vijftien jaar geleden in herstel een ander mens ben geworden, wordt het me nog steeds aangerekend. Vera spreekt de toenmalige hoofdredacteur, inmiddels een BN’er en zelf actief in het TV-wereldje. Die had nog wel een paar anekdotes over mij. Tja...
Stigma of consequenties van verslaving en ADHD?
Stigma is een bitch schreef Jolande Bastiaans, hoofdredacteur van LEF.
‘Gruwelijk,’ zegt Coen Olde bijvank, hoofdredacteur van ADHDblog.nl me door de telefoon.
Zo voelt het wel een beetje.
Maar stigma? Is het een stigma als je een verleden hebt dat tegen je werkt? Of kun je beter spreken van de consequenties van je gedrag? Hoort het erbij dat je afgerekend wordt?
Want er is natuurlijk ook een andere kant. Collega’s van het desbetreffende tijdschrift zijn ontzet geweest door wat ze hebben gezien. Het was een periode waarin ik na in het ziekenhuis te zijn beland met gevaarlijke hartritmestoornissen door overmatig gebruik na opname naar de redactie ging voor mijn werkdag. Ik snap dat ze de schok van wat ze met me doorgemaakt hebben moeizaam te boven kunnen komen.
We gaan gewoon door. Dat altijd.
Misschien is dat ook wel een goede uitkomst. Ik ben nu al jaren een beetje journalist en een beetje ervaring-behandelaar voor ADHD. Waarschijnlijk is dit het teken dat ik vooral voor dat laatste moet kiezen. een project doen zoals een misdaadprogramma’s is lastig als je met een verslaving te kampen hebt gehad. Alhoewel ik het daar diep in mijn hart niet mee eens ben. Want waar ligt de grens? Wanneer is iets een normale consequentie en wanneer spreek je van stigma? Deze ervaring om hard afgerekend te worden op een verleden leert mij dat er op zijn minst nog wel zendingswerk te doen valt. Een tv-programma dat laat zien dat je prima kunt herstellen van ADHD. Dat je niet de distractor hoeft te blijven. Dat je kunt herstellen van verslaving. Dat je uit het criminele milieu kunt stappen. Als je de juiste hulpverleners maar ontmoet. Sterker nog, dat je beter voor de dag komt als ooit tevoren. Het zou de goede zaak helpen om dat te laten zien. Het blijkt ook nog noodzakelijk te zijn dat deze kant van de mensheid op camera vastgelegd wordt.
LEES MEER...