Ik heb wel eens van die dagen waarop het allemaal niet lijkt te willen lukken. Dat begint al met het opstaan. Dan voel ik het al…..het is weer zo’n dag. Ik probeer de zon in mijn hoofd te laten schijnen om het beste ervan te maken maar de mist is er al en lijkt niet te willen verdwijnen. De reden zijn dilemma’s.
Situaties die zich eerder hebben voorgedaan. Dat kunnen dingen zijn van verschillende orde van grootte; zal ik mijn huidige werk blijven doen of ga ik toch voor die nieuwe uitdaging, laat ik mijn kapsel zo of toch maar iets anders? Of een mooi kledingstuk dat ik heb gezien en besloot niet te kopen wegens de prijs, de kleur of de maat. Het laat mij niet los. Ik ben gevangen of eerder bevangen.
Ik geef het toe. Ik ben een eeuwige twijfelaar. Dat is op zich niet zo’n probleem want het profijt is dat ik niet zomaar heel impulsief iets zal doen en daar dus heel goed over nadenk.
Het kost alleen zoveel (onnodige) tijd. Heb ik dan eindelijk een keuze gemaakt, slaat de twijfel opnieuw toe. Blijkt de keuze toch achteraf niet de juiste keuze te zijn. Dan ga ik weer terug naar start om vervolgens opnieuw in een dilemma verzeild te raken.
Zoals je kunt lezen, het is een never ending story. Zeker als het gaat om het kopen van kleding, schoenen, parfum etc. Ook al weet ik dat ik het niet nodig heb of beter mijn geld kan sparen of aan nuttige dingen (zoals mijn liefje dat zegt) kan uitgeven, het is op het moment van twijfelen al door mijn risico-analyse gegaan, vermenigvuldigd en gedeeld. De uitkomst is dat ik het ga kopen. Want het is een item dat ik nog niet bezit. Voor mij heel waardevol: bezit. Moeilijk te delen met anderen, uit angst dat het mij ontnomen wordt. Of men er niet goed mee omgaat.
De reden van deze tic (zoals ik het zelf zie) is mijn jeugd. In mijn jeugd had ik voornamelijk heel veel niet. Geen solide grond, rustige thuissituatie, stabiele ouders met een stabiele relatie, het gevoel gewaardeerd te worden en gerespecteerd te worden. Het enige wat ik had waren mijn bezittingen. Mijn eigendommen die ik bewaakte als een pitbull. Als kind en tiener gaven ze mij geluk, geruststelling en comfort. Ze gaven mij vreugde en genoegdoening. Vandaag de dag is dit een mechanisme dat zich nog steeds in mij manifesteert. Nu het de feestmaand is en er overal gezelligheid heerst, neemt bij mij drang om voor mijn geliefden cadeautjes te kopen toe. Dat is op zich niet zo heel vreemd in deze maand, maar dan is het wel belangrijk jezelf te houden aan een budget. Door de therapie die ik gevolgd heb voor mijn verslaving erken ik mijn valkuilen en voel ik de opbouwende spanning eerder dan dat ik voorheen deed.
Wanneer het zich aankondigt en wanneer het als een sneeuwbaleffect rolt. Maar dan is het al te laat. Het venijn zit in de staart. Dan is het kwaad geschied en slaat de twijfel weer toe.
Voor de therapie zat ik compleet in de ontkenning van mijn verslaving. Ik wist wel dat ik niet helemaal juist bezig was maar wilde het niet veropenbaren. Uit angst voor mijn zwakte en de mening van andere mensen. Maar wat bleek, toen ik eenmaal toe had gegeven een probleem te hebben, kon ik beginnen aan de uitdaging te herstellen. Ik had mensen om mij heen staan die mij steunden. Soms was het heel moeilijk voor hen om te begrijpen wat er dan door mij heen zou gaan…..ik heb zelfs vriendinnen die absoluut niets geven om winkelen en kleding shoppen. Er zit zelfs een kleding winkel in de stad waar ik woon met de naam Shopaholic… Eerst had ik daar erg moeite mee maar nu kan ik er wel om lachen. Het is een erg leuke winkel waar ik wel eens binnen wandel voor mijn dochter. Dan blijven de radartjes draaien in mijn hoofd en hoor ik mijzelf zeggen in mijn hoofd; jullie zouden eens moeten weten.
Ik ben een shopaholic in het echt, al zie je dat niet aan de buitenkant. Aan de buitenkant ben ik gewoon Marie- Claire ;-)
LEES MEER...