Afgelopen week was het een jaar geleden dat mijn vader stierf. Ik ben met vlagen heel erg verdrietig.
Wat ik nog heel goed kan terughalen is het moment van overlijden. Mijn vader is na een zeer intensief en kort ziekbed overleden. Hij mankeerde van alles. Hij was begin 2016 nog geopereerd aan blaaskanker, waarbij een groot gedeelte van zijn organen en omliggende zaken was verwijderd. Hij had een stoma. Een tijd leek het redelijk goed te gaan maar hij belandde in een situatie welke hem deed breken met vele mensen. Een van die mensen was ik. Uiteindelijk kwam hij terecht in een aanleunwoning en viel terug in zijn oude verslaving. Hij greep naar de fles en voedsel was er nagenoeg niet te vinden.
In die aanleunwoning ging het mis. Mijn vader werd met alle spoed in het holst van de nacht door de ambulance opgehaald en opgenomen op de hartafdeling. Men dacht aan hartproblemen maar ook aan beroertes. Al vrij snel ging mijn vader zo snel achteruit dat hij op de IC opgenomen werd. Mijn zusje belde mij op. We gingen op reis.
Het werd een heftige periode waarin wanhoop en overleven centraal stonden. Wij, mijn zusje en ik, waren totaal overgeleverd aan de situatie. Weg van huis en haard in een ziekenhuiskamer welke wij mochten bewonen. Eigenlijk had ik mijn koffertje voor twee dagen ingepakt, maar het werden twee weken. heen en weer rijden was gezien de afstand geen optie. De tijd was kostbaar. Er waren tal van keren waarop ik afscheid nam van mijn vader, maar elke keer leek er weer een klein beetje hoop te zijn. Soms leek hij bij bewustzijn, andere momenten was hij in diepe slaap. Ik heb hem zien huilen in zijn slaap en horen praten tegen zijn ouders. De artsen zeiden; het licht brandt, maar er is niemand thuis.
De uiteindelijke doodsoorzaak was COPD. Het laatst geplaatste artikel dat roken je longen tot een Edammer kaas maakt, klopt wat mij betreft. Ik heb het met eigen ogen op een heel groot scherm gezien. De volledig kapotgerookte longen van mijn vader met slechts nog een reepje gezond weefsel. En toen werd het in een keer duidelijk: Mijn vader gaat dood.
Fantastisch dat het ziekenhuis zo meedenkend en flexibel was. Wij werden regelmatig op de hoogte gehouden van de situatie en we zijn zo goed behandeld in het ziekenhuis dat ik er nog steeds dankbaar voor ben. Door hen heb ik de mogelijkheid gekregen om de laatste periode met mijn vader nog intensief mee te kunnen maken Nog tegen hem kunnen zeggen wat ik wilde zeggen en hem begeleid tot aan zijn laatste adem. Dat moment was echt verschrikkelijk maar ik ben blij dat mijn vader niet alleen is gestorven. Wij hebben elkaars handen tot het laatste moment vastgehouden.
Al is mijn vader niet de vader geweest waar ik zo naarstig naar verlangde, hij was wel mijn vader. Het was zijn leven waar hij zelf voor gekozen had. Het waren zijn keuzes. Al doe ik mijn best ervoor, ik vind het moeilijk om te accepteren. Ik hoop dat waar hij nu is mijn moeder en broertje ook zijn. Dan zijn zij in ieder geval weer bij elkaar. Uit die gedachte put ik troost. Mijn blog begint met 'en toen werd ik wees'. Mijn moeder is al langgeleden overleden maar daar meer over in mijn volgende blogs.
LEES MEER...