Nog dagen tot de volgende Lef in de winkels ligt!
Op de Filipijnen is volgens president Rodrigo Duterte geen plek voor verslaafden. Zij krijgen van hem de keuze: jezelf aangeven bij de gevangenis of je wordt gedood.
Elke buurt in het land heeft een chief. Al deze chiefs moest bij de politie een lijst inleveren met daarop de namen van de verslaafden in die buurt. Vervolgens gaat de politie alle adressen af. Een politiecommandant vertelt dat ze mensen vragen zich over te geven: ‘Wij willen dat zij hun leven beteren. Als zij dat ook willen, bieden wij ze rehab aan’. Getuigen in de wijken vertellen een heel ander verhaal. Er vallen opvallend veel doden. Volgens de politie wordt alleen geschoten uit noodweer, maar een getuige vertelt dat zijn vriend geboeid werd weggevoerd en alsnog dood werd aangetroffen. Naast hem lag een pistool, terwijl hij nooit een pistool heeft gehad.
De gevangenissen zijn overvol. Een gevangenis waar volgens lokale normen 800 mensen passen, huist op dit moment ruim 3900 gevangenen. Celdeuren staan open omdat gevangenen anders zouden stikken. Ze moeten in ploegen slapen en het toilet gebruiken. Niemand weet hoe lang hij zal zitten. Eén gevangene wacht al zestien jaar op zijn rechtszaak.
Datum 30/08/2016
‘Ik heb altijd goed kunnen tetteren, maar na mijn scheiding werd het een probleem. Toen ging het van drinken naar zuipen. Mijn ex kreeg op een gegeven moment een hersenbloeding en is veranderd. Hij ging veel alcohol drinken en begon mij te slaan. Toen was de maat vol, in 2003 ben ik bij hem weggegaan. Twee maanden later overleed hij.’
Lange tijd nadat ghb-verslaafden in herstel zijn geraakt, voelt het voor hen alsof ze in een soort film leven. Ze zijn nuchter, maar hun gevoel strompelt er in de verte nog wat achteraan. Hoe kan dat? Kent deze verslaving gevolgen die wellicht onherstelbaar zijn?