Zeven jaar geleden werd ik bewoner van een typisch dorpsbuurtje waar ik, samen met mijn vrouw, heerlijk woon.
Bijna iedereen kent elkaar en sommige buren komen zelfs over de vloer voor koffie en praat.
Zo ook onze oudere buurman, hij woonde bij ons in de straat, vijf deuren verderop.
Hij stond altijd lief voor iedereen klaar, maakte hun tuintjes in orde, kluste er lustig op los en sprak met iedere passant.
Er was echter ook een andere kant aan onze charmante buurman, hij was alcoholist.
Niet meer een dagelijkse gebruiker maar wel iemand die zo’n 2 keer per jaar terugviel.
Lange tijd was hij naar de AA gegaan, voorzitter geweest en zelfs vijf jaar nuchter behaald maar de laatste jaren viel zijn herstel oorverdovend stil, hij had het helemaal gehad met de AA. Ik had vaak moeite met hem, hij praatte veel over zichzelf en was vaak teleurgesteld in anderen, het lag aan iedereen maar niet aan hem, hij was een spiegel waar mijn verslaving in keek. Na zijn vertrek uit herstel viel hij zo’n twee keer per jaar terug wat dan wel direct op een drama uit liep, de buren erbij, zijn hond in de opvang en buurman zelf echt helemaal naar de gallemiezen. Afgelopen december had hij er weer één, twee maanden daarna de volgende en dit bleef zich sindsdien om de twee maanden herhalen.
De ziekte won duidelijk terrein waar het herstel afgezwakt was. Zelfs zijn kinderen waarvan hij zielsveel hield, en zij van hem, hadden afstand genomen sinds een paar maanden, ze konden de pijn niet meer verdagen.
Ik heb hem nog meegenomen naar een meeting, een verse AA lijst met adressen door zijn bus geduwd en een gesprek met hem gevoerd om hem terug het programma in te verleiden maar het mocht niet baten. Hij vertelde mij dat hij er nog niet klaar voor was en wilde gewoon leuke dingen doen zoals ballroom dancing en jeu de boules.
Toen ik afgelopen zondag uit het raam keek stond er weer politie en ambulance in de straat, hij is zeker weer dronken geweest was de gedachte in mijn hoofd. Even later op straat vernam ik van de buurvrouw dat hij net overleden was door drank en pillen.
Die woorden kwamen hard aan, heel hard, de markante buurt tuinier met hoed en bijpassende charmes was niet meer.
Een mix van ongeloof en harde realiteit overmeesterde mij. De ziekte had hem de dood in gepraat, niks geen leuke dingen meer doen.
Vijf deuren verderop stond politie en lijkwagen, vijf deuren terug stonden mijn vrouw en ik in een omhelzing, intens verdrietig omdat hij de ziekte niet overleefd had en tegelijkertijd ongelooflijk dankbaar dat wij in herstel zijn.
Tijdens zijn crematieplechtigheid drong het diep tot mij door, ik had daar al twintig keer kunnen liggen!
Verslaving maakt slachtoffers, degene die er uit komen en eruit blijven zijn ongelooflijk begenadigd, niets anders.
Vijf deuren tussen herstel en dood door verslaving.
Lieve Buurman, je strijd is gestreden, Rust Zacht.
Je lotgenoot die doorgaat met de strijd voor ons allen.

Zelfs zijn kinderen waarvan hij zielsveel hield hadden afstand genomen; ze konden de pijn niet meer verdagen