‘Ik heb altijd goed kunnen tetteren, maar na mijn scheiding werd het een probleem. Toen ging het van drinken naar zuipen. Mijn ex kreeg op een gegeven moment een hersenbloeding en is veranderd. Hij ging veel alcohol drinken en begon mij te slaan. Toen was de maat vol, in 2003 ben ik bij hem weggegaan. Twee maanden later overleed hij.’
Dit artikel verscheen in oktober 2015 in Lef Magazine
Tekst: Loekman Celik
Beeld: Mitch van Schijndel
‘Of ik mij nou goed of slecht voelde, ik vond altijd wel een reden om te drinken. Maar het was vooral vanwege het verdovende effect. De eindperiode met mijn levenspartner was zeer traumatisch. We hadden behoorlijk wat problemen met justitie, de belastingdienst en je kunt het allemaal zo gek niet verzinnen. Als er politie in de straat was, was het voor ons. 'Stop met die illegale praktijken', zei ik tegen hem, maar dan antwoordde hij dat hij het wel in de hand had. Als je jong bent, is het allemaal leuk en spannend, maar als je kinderen hebt, moet het afgelopen zijn. Mijn kinderen hebben allebei een beperking, de oudste is geboren met een open rug, de jongste is autistisch. Zij maakten het ook allemaal mee. Als mijn ex mij begon te slaan, rende ik naar buiten en belde mijn zoon 112. Op een keer zei een agent: ‘Hoe lang denkt u zo nog door te gaan, mevrouw?’
Mijn vader heeft zich op zijn 56e doodgedronken. Eind jaren '50 verbleef hij een jaar lang in een kliniek. Ik kan me niet herinneren dat er thuis werd gedronken, dat deed hij stiekem. Hij is een tijd naar de AA geweest, maar op een gegeven moment dacht hij: het kan wel weer. Je zag hem weer langzaam afglijden en mijn moeder is toen van hem gescheiden. Binnen een jaar stief hij.
Jenever in een Spa-fles
Ik dronk een fles port per dag en die was twee uur later leeg. In het begin zorgde ik ervoor dat ik niet zat achter het stuur ging, maar daar had ik later ook maling aan. Ik heb veel geluk gehad dat er nooit iets ernstigs is gebeurd. Soms deed ik mijn auto niet eens op slot. Dan hoefde ik niet meer met de sleutels te klungelen; je zag bij het slot ook allemaal krasjes. De mensen roken alcohol bij mij en ik werd erop aangesproken. Op mijn werk moest ik dan even apart komen bij mijn manager. Ik ben uit mijn leidinggevende functie gezet, gelukkig wist ik wel mijn baan te behouden. Ik moest gewoon door, ik had de verantwoording voor twee kinderen. Ik probeerde mijn drankprobleem op allerlei manieren te verbergen. De alcohol kocht ik bij verschillende winkels en ik plaatste dan ook wat gezonde dingen in het mandje. Je moest eens weten hoeveel eten ik hier heb weggegooid. Dat is ziek gedrag. Thuis moest er gewoon alcohol zijn, en als ik wegging, nam ik een fles Spa mee waar ik jenever in had gedaan.
'Door de drank was ik echt aan het vereenzamen'
Keerpunt
In 2007 kreeg ik een beroerte op mijn werk en ben ik naar het ziekenhuis gebracht. Ik bleek een aangeboren hartafwijking te hebben. In die tijd rookte ik een pak sigaretten per dag. Er waren twee rookruimtes in het ziekenhuis, die had ik binnen vijf minuten gevonden. Ik mocht niet weg, maar ik wist precies wanneer de wisseling van de wacht was, dan peerde ik ertussenuit en rookte snel even een peuk. Na mijn hartoperatie dacht ik: mooi, het is allemaal geregeld. De vrouw van de Trombosedienst zei dat ik het bij één glas alcohol per dag moest houden. Ik dacht: bekijk het maar, troela, ik ga zoveel drinken als ik wil. Ik bleef dus jarenlang drinken en roken, maar mijn hart ging weer van slag. Tegen mijn huisarts zei ik toen tussen neus en lippen door: 'Misschien drink ik toch een beetje teveel.' Dat was mijn rock bottom moment, het keerpunt. Hij stuurde me naar de AA, hoewel ik helemaal niet geloofde dat ik alcoholist was. Tijdens die meeting is het kwartje gevallen, ik herkende veel in wat de mensen zeiden en dacht: shit, dat doe ik allemaal ook. Ik had behoorlijk wat op, maar dat was meteen ook de laatste keer. Ik ben gestopt met drinken en roken, en ben al ruim vier jaar geheel abstinent. In het dorp en op mijn werk weten ze niet dat ik naar de AA ga. Dat is vanwege het stigma dat erop heerst; ik wil niet dat mijn kinderen er last van krijgen. Ik vind het dus heel spannend om in Lef Magazine te staan. Maar ik heb alle stormen overleefd, deze overleef ik ook wel.
Zeur niet zo
Mensen klagen vaak en het zwengelt elkaar maar aan. Dan gaan de tissues over tafel. Mij wordt verweten dat ik niks te zeuren heb omdat ik toch wel een baan heb. Maar ik sta iedere dag om vijf uur op en dan draaien zij zich nog vier keer kom. Wees gewoon dankbaar en hou op met vechten, want je wint het niet als je gaat vechten tegen de alcohol. Nuchter leven moet je leren. Ik begrijp nou ook waarom mijn vader dacht: nu kan ik wel weer drinken. In het begin van mijn herstel trof mij een onwerkelijk gevoel. Vroeger was er altijd geouwehoer: over mijn gezondheid, op het werk, in het gezin. Nou gaat het eigenlijk te goed. Ik heb rust in mijn hoofd en pieker niet meer zo veel. Door de drank was ik echt aan het vereenzamen. Nu komen er weer mensen over de vloer en ga ik minstens tweemaal per week naar meetings. Mijn kinderen vinden mij ook milder en aardiger, daar maken ze soms ook misbruik van. Maar het zijn echt goede jongens. Echte zucht heb ik niet, maar een keer stond ik wel op het punt om een fles te halen. De renovatie van de badkamer duurde langer dan gepland en ik had het helemaal gehad. Mijn zoon heeft toen als poortwachter voor de deur gestaan om mij tegen te houden. Ik dank God op mijn blote knieën dat ik gestopt bent. Het leven is weer prettig.’
Dit artikel komt uit de rubriek 'Rock bottom'. Rock bottom betekent letterlijk de bodem van de put raken. Het absolute dieptepunt in een mensenleven. Echter, dit symbolische dal betekent in veel gevallen ook een keerpunt. Voor veel mensen is rock bottom dat moment dat ze beseffen dat er actie moet worden ondernomen.