Ketting van herstel: Rico

Dit artikel is onderdeel van een portretreeks die in december 2018 in Lef Magazine verscheen

‘Frank en ik zijn al dertig jaar goede maten. We voetbalden samen, gingen op vakanties en feestten er samen op los. Hij was mijn getuige, ik de zijne. Helaas waren we ook getuige van elkaars verslaving. Rond ons 19^e namen we allebei voor het eerst xtc en al snel ook speed en coke. Na de training, doken we zo snel mogelijk de kantine in en verlieten die pas tegen sluitingstijd om vervolgens de hele nacht door te gaan. We bezochten de foutste tenten. Beiden werkten we veel op de bouw en moesten we ons gebruik geheimhouden voor de buitenwereld. Zo leefden we jaren in die cirkel. Met elkaar, maar ook steeds meer afzonderlijk. Vroeger zakte ik tijdens carnaval weleens met Angelique  door. Toen zij in herstel ging, vonden meerdere jongens ook herstel door haar. Wist ik veel wat dat inhield. Na jaren geen contact, kwam ik Frank zo’n vier jaar geleden tegen op de crematie van een vriend. Het ging heel slecht met Frank terwijl ik altijd dacht dat ik verder heen was dan hij. Zijn afspraak in Zuid Afrika stond gepland. Ik dacht niet dat het hem zou lukken, mij lukte stoppen ook niet.’

Held
Ik zat in zwaar gebruik, Frank was bijna twee jaar in herstel. Ik belde hem in paniek op en vroeg wat ik moest doen. ‘Ga praten’, zei hij. Ik volgde zijn advies op en kwam er tijdens gesprekken achter dat ik twee opties had: of een vroege dood of Zuid Afrika. Ik koos het laatste. Frank steunde me en betaalde de helft van mijn ticket toen ik het geld niet had. In de kliniek vroeg een behandelaar hoe het met hem ging. Ik praatte vol lof over Frank. Hij was mijn held. Helemaal toen hij me onverwacht ophaalde van Schiphol. ‘Na zoiets hoor je niet alleen thuis te komen’, zei hij. Frank bracht me naar het safe house. Hij regelde heel veel in het begin. Ook haalde hij me vanuit Den Bosch op in Amsterdam en dan reden we terug zodat we samen naar een meeting konden in Den Bosch. Het begin van mijn herstel was zeker zwaarder geweest zonder hem.

'Het begin van mijn herstel was zwaarder geweest zonder Frank'

Toen ik een half jaar in herstel was, kwam ik Kelly tegen, die ik van vroeger ken. Het ging slecht met haar. Ik zat op een roze wolk en lulde maar door over herstel. Zij vond me maar saai met dat colaatje en bood me pillen aan. Daar lachen we nu nog vaak om. Ik heb haar nooit gepusht, maar zei dat ze altijd met me mee kon naar meetings. Heel mooi dat ze dat uiteindelijk deed en ook zonder mij ging als ik niet kon. Prachtig te zien hoe hard ze werkt aan herstel. We kenden elkaar, maar nu zijn we écht vrienden. Frank spreek ik wekelijks en Angelique zie ik regelmatig bij safe house ‘Point O’. Zij werkt daar en ik loop stage voor mijn opleiding tot ervaringsdeskundig. Je komt elkaar allemaal weer tegen, alleen dan beter dan ooit tevoren. Bizar en prachtig tegelijk.’