Ik ben Denise, 38 jaar, moeder van twee dochters: S van 13 en F van 10. Ik heb al zo'n zes jaar een relatie in etappes met P. Ups en downs a la Tour de France. Elke etappe op een hoger niveau dan de vorige. Nooit saai. Altijd uitdagend. De Franse Alpen zijn er niks bij.
Officieel ben ik herstellende van codependentie, narcistische mishandeling, relatieverslaving en complex trauma. Een hele mond vol indrukwekkend taalgebruik. En hard werken in de praktijk. Zeg maar gerust: bloed, zweet en tranen. Vooral veel en dikke tranen op zijn tijd. Flink zweten trouwens ook. Klotsende oksels hier en schrammetjes daar.
Op dit moment ben ik in transitie. Een ware transitiefase van overleven naar leren leven. Van ontkennen en het niet aankunnen van de realiteit, naar het ervaren en kunnen dragen van de realiteit. Ik was en ben een overlever. Een survivor in hart en nieren. Rocky 2.0. Maar het gewone leven heb ik nog niet zo onder de knie. En dat leren is een aardig procesje van trial en error.
Tot een aantal jaren geleden was ik door trauma en een enorm gebrek aan eigenwaarde totaal afhankelijk van mijn relaties (zowel mijn partnerrelatie als familiaire relaties en vriendschapsrelaties) en de daarbij behorende bevestiging die anderen me gaven. Positieve bevestiging had ik nodig om me goed te kunnen voelen over mezelf en mijn leven. Het was als het ware mijn brandstof. Als een heuse human-doing probeerde ik op alle mogelijke manieren te bewijzen dat ik een liefdewaardig mens was, in de hoop dat weerspiegeld te zien in mijn omgeving. Zonder echt te weten wie IK eigenlijk was. En zonder te beseffen dat ik dat nooit weerspiegeld zou zien als ik niet van mezelf zou leren houden. Ik werkte hard. Keihard. Vooral om te voldoen aan de verwachtingen van mijn naasten in plaats van aan die van mezelf. Want wat verwachtte ik eigenlijk? Ik had werkelijk geen flauw idee. Ik deed alles voor een kruimel liefde. Een miniem shotje voelen dat ik er mocht zijn. Om daarna vervolgens al cravend weer een nieuwe kruimel te willen verorberen.
Inmiddels weet ik steeds beter wie ik ben: een schrijfster van artikelen en columns, een tekenaar, een knutselaar, een meedenker. En dicht ik mezelf de volgende eigenschappen met liefde toe: lief, zorgzaam, verantwoordelijk, eigenwijs, enthousiast, passievol. Daarnaast besef ik steeds meer dat mijn wensen, mijn grenzen, mijn behoeftes er net zoveel toe doen als die van een ander. En dat is echt even een omslagpuntje in mijn brein. Ik ben nog vaak geneigd mezelf ondergeschikt te maken op dit gebied. Juist in de hoop bevestiging en liefde te krijgen. De verslaving aan het woord, zullen we maar zeggen. Wat een ander wil of verwacht heeft dan voorrang boven wat ik wil of verwacht. Om me daarna weer te realiseren dat ik even een uitstapje heb gemaakt naar oud gedrag. Een oud patroon. Een oud paadje heb bewandeld. .En dan bewust te kiezen voor een nieuw paadje. Vanuit liefde. Liefde voor mezelf.
En dat is nou net waarover ik schrijf! Herstellen en andere ongemakken à la Denise. Tot snel!
LEES MEER...