Ken je dat? Je hebt eindelijk zaken achter je kunnen laten. Je hebt - voor je gevoel - de juiste keuzes gemaakt. Je gaat nu echt enthousiast plannen te maken voor de toekomst. En dan... BAF! Word je ineens een andere richting op geduwd. Je wilt niet. Spartelt en spettert als een malle. Tot je beseft dat je enkel en alleen maar mee kunt deinen op de golven.
Ik ben sinds twee weken onverwacht in de medische malle molen beland, inzake mijn schildklier, die zich had ontpopt tot een pingpongbal van 3,5 cm met hier en daar wat verdikkingen. Bloedprikken. Onderzoek. Evaluatie. Onderzoek. Om vervolgens te wachten op de uitslag. En daarna begint het riedeltje opnieuw. Daartussen zitten tot mijn frustratie vele dagen wachttijd. Of het nou wachten is op iets leuks of iets stoms: wachten is wachten. En wachten is per definitie stom. En een behoorlijke uitdaging voor een uitermate ongeduldig type als ik.
Tijdens de wachttijd schieten mijn emoties alle kanten op. Het gaat van 'Ik kan dit!' naar 'Ik kan dit helemaal niet!' Van 'Het komt goed!' tot 'IK WIL DIT NIET!' Uiteindelijk kom ik op een punt waarop de noodgedachten zich opdringen. Wat nou als het niet goed komt? Moet ik dan mijn ouders updaten? En P? En wat levert het mij op buiten stress? De verslavende relatie passeert mijn gedachten. Evenals de diepe geborgenheid die ik ook bij P vond.
Mijn vrienden reageren zeer gevarieerd tijdens de wachttijd. Zo heb ik ineens een dokter Google in mijn vriendengroep. Dé specialist op het gebied van bulten, vergrote schildklieren en aanverwante ziektes. Heel handig als je er iets over wilt weten, inclusief de drama’s en succesverhalen. Maar bloedirritant als je dat niet wilt. Ook stapt de positivistische predikant naar voren. Vrolijk verkondigend dat er niets aan de hand is, tot het tegendeel bewezen is. Dat mijn schildklier zo groot is als een pingpongbal en er wat afwijkende dingen zijn gezien op de echo, wordt voor het gemak even vergeten. Gevalletje ontkenning? En deze keer ben ik het niet...
Anderen reageren meer gelaten, meelevend, liefdevol. Of komen met verhalen uit de praktijk die ietwat gelijkend zijn. De één met een zeer positieve uitkomst. De ander met een zwaar negatieve uitkomst, of zelfs geen uitkomst. Ik begrijp dat iedereen zijn eigen manier van omgaan heeft met de situatie, maar ik kies voor wat goed is voor mij. Ik trek mijn eigen plan en sommeer iedereen vriendelijk mij niets te vertellen of te delen van gedane internetbevindingen en ervaringsverhalen. Geen dokter Google. Geen predikant. Puur mijn eigen verhaal. Medeleven, liefde en begrip. En hier en daar een knuffel. Dat is wat er voor mij telt. En dat is hoe ik mij staande weet te houden.
Dan, na een eeuwigheid, is de dag van de zoveelste uitslag aangebroken. Vol hoop waag ik mij in de spreekkamer van de internist. Een co-assistent doet het vooronderzoek. De spanning knijpt mijn strot dicht. Of is het mijn schildklier?
'De schildklier functioneert niet naar behoren. Er kunnen diverse redenen voor zijn', zegt de arts. 'Maar daarvoor is er meer onderzoek nodig. Evenals uitsluitsel van de verdikkingen.' De arts stelt in eerste instantie voor om een week later nog een keer bloed te laten prikken en aan de hand daarvan een plan te maken... Maar nee. Daar ga ik niet mee akkoord. Te lang gewacht. Tijd voor duidelijkheid.
'Ik stel voor dat we verdergaan met de onderzoeken, zoals we besproken hebben, in plaats van nog een keer bloed te prikken...' Hoor ik mezelf doortastend zeggen. Niet dat ik zit te wachten op die polonaise aan mijn lijf, maar wel op duidelijkheid. En zo wordt er weer een vervolgonderzoek gepland.
Ik doe mijn neus omhoog. Borst vooruit. Ietwat bang voor wat komen gaat. Neem geen overhaaste beslissingen en dein mee op de golven, wachtend tot de juiste koers bepaald kan worden.
LEES MEER...