Ziek

Ik ben ziek vandaag. Nou ja, ‘ziek’ is een groot woord. Het is meer dat ik me slap voel (wiebelbenen), keelpijn heb en slikken voelt alsof ik een cactus door mijn slokdarm moet persen. Niet echt iets om aan te raden, een cactus doorslikken.

Omdat ik als herstellend persoon (ja, mooie term!),  herstellend van codependentie, narcistische mishandeling, relatieverslaving en een complex trauma aan het leren ben om voor mijn eigen grenzen, wensen en behoeftes te gaan staan, in plaats van iedereen te pleasen behalve mezelf, dacht ik: laat ik vandaag eens luisteren naar de signalen van mijn lichaam en rust nemen. Dat klinkt heel stoer, maar er gingen nogal wat gedachten en een poging tot werken aan vooraf. Eerst was het: ‘Ach, probeer het toch. Je bent na 13.30 uur klaar. Eitje!’

Toen was het: ‘De kinderen en P zijn er vandaag niet (een uitzondering van klein formaat als alleenstaande moeder) en een uitgelezen kans om ongestoord mijn favoriete serie te kijken! Hoewel dat laatste erg aanlokkelijk klonk, was ik er nog niet over uit. Mijn benen kennelijk wel. Ineens stond ik naast mijn auto, stapte in en reed halverwege richting mijn werk. Ik ga het gewoon rustig aan doen. ‘Kom op, ik kan het!’ Totdat ik besefte dat ik ineens de auto bij het stoplicht omkeerde en weer onderweg naar huis was. Lichaam en geest waren het duidelijk niet met elkaar eens op dit aspect.

Het eerste uur thuis was heerlijk. Ik voelde me slap, maar ergens ook euforisch. Wat zorg ik goed voor mezelf. Wow, om trots op te zijn! En mijn serie: retespannend onder mijn dekbedje op de bank. Wat een rust. Geen kinderen. Ik zou er bijna ‘genieten’ aan toevoegen. Nou vooruit: genieten! Na de tweede aflevering werd het: ‘Hmm, eigenlijk voel ik me best zielig en alleen. Ziekjes. Maar ik zorg goed voor mezelf! En ik kijk mijn lievelingsserie. Zo erg is het niet om thuis - alleen - op de bank te liggen!’

Tijdens de aftiteling van de derde aflevering en wat darmistische ongemakken: Goh, ziek zijn en alleen zijn. Gelukkig is Tommie (de kat) bij mij. Trouwe dibbes, al 14 jaar oud. Hmm… Eenzaam. Help, was P maar hier! Of de kinderen. Ik wil een knuffel, nu! Oh, wacht, maar ik zorg wel heel goed voor mezelf.
Wat ik toen heb gedaan - in het kader van goed voor mezelf blíjven zorgen - is: tekenen, appen met vriend(inn)en, deze column schrijven en mijn beste vriend gevraagd om een kleine gunst: een knuffel. Ook daar zijn heel veel gedachten aan vooraf gegaan, maar dat terzijde. Die knuffel is hij overigens nog komen brengen ook.

Zo zie je maar. Het leven van een herstellend persoon die ziek is gaat niet over rozen. Of cactussen. Maar ik zorg wel goed voor mezelf!