Een geweldige reis gehad naar Argentinië, Chili en een klein stukje Bolivia. We hebben best al wat van de wereld gezien, maar op één reis het meest ontzagwekkende en het meest bijzondere ooit gezien: de watervallen van Iguaçu en de zoutwoestijn in Bolivia.
Bij die watervallen liepen we met duizenden, het was carnavalszondag. Bij de ingang en op weg er naar toe allemaal vrolijke, zangerig Braziliaans pratende, volop met elkaar in gesprek zijnde mensen. Om de laatste bocht, met plotseling het zicht op de watervallen viel iedereen stil. Gewoon uit ontzag, eerbied en bewondering. Je kon haast niet anders dan heel dicht bij jezelf zijn. Het was als de ziel van God.
In Bolivia hebben we 3 dagen doorgebracht in een zoutwoestijn. Of beter op een zoutwoestijn want we zaten op bijna 5000 meter hoogte. Een korst zout van 13 meter dik op een hoogvlakte die 49 miljoen jaar geleden omhoog gekomen is. Alleen maar ruimte, leegte en eindeloosheid om je heen. De eerste mens verscheen daar 9000 jaar geleden. Daar zou je als mensheid toch heel stil van worden.
Tijdens die reis kwam ik vaak in omstandigheden waar ik ineens als door een flits stil stond bij mijn Herstel. Alsof ik pas op die momenten ten volle besefte hoeveel er veranderd is met mij, rondom mij en in mij sinds ik op 29 september 2011 de kliniek uit stapte. Een verschrikkelijk onzeker, bang en bijna schrikachtig stukje mens met een tasje vol half begrepen tools, een wankel vertrouwen en een klein flakkerend vlammetje hoop ergens diep in mij. Maar juist door die hoop en dat vertrouwen ben ik gekomen waar ik nu sta. Maar óók door consequent dag in dag uit die tools te blijven gebruiken. Eigenlijk een heel gestructureerd en eenvoudig wellicht zelfs wat saai leven, dag in dag uit.
Ook in dat opzicht was de reis een uitdaging. Hoe zou ik omgaan met elke dag een andere dag, met het accepteren van een werkelijkheid die zich zelf aandiende zonder dat ik enige controle had over wat ging komen? Vijfenzestig dagen lang. Zou ik ook in die omstandigheden erop durven blijven vertrouwen dat ik me gewoon door de levensstroom kon laten meevoeren?
Het antwoord op die vragen is een volmondig JA. Sterker nog, vanaf dag 1 tot we hier weer binnen stapten is alles helemaal goed gegaan met ook nog eens veel positieve verrassingen erin. Misschien juist wel omdat we durfden vertrouwen op wat die levensstroom ons bracht en we daar volmondig en zonder aarzeling ja tegen zeiden.
We zijn nu alweer bijna een maand terug en ik zit weer comfortabel in mijn routine leventje van elke dag. Het is maart, hier de maand van stap 3 – Wij besloten om ons leven en onze wil over te geven in de hoede van God zoals ieder van ons Hem persoonlijk aanvaardt.
Een stuk beter dan voorgaande jaren besef ik wat met deze stap bedoeld wordt. Dankbaar kijk ik terug op een heel mooie reis maar vooral op alweer ruim 4 jaar leven in herstel, me heel erg bewust waar ik vandaan kom en vol vertrouwen in waar ik naar toe ga.
En ondertussen op de Herstellerij is er erg veel achterstallig onderhoud, is de mest weer uitgereden, de tuinbonen gezaaid, sneeuwt het nog regelmatig en gaan we per 1 april weer open. Iedereen weer van harte welkom.
LEES MEER...