Daar zit ik dan. Lamgeslagen, geïncasseerd, en volledig op. Terwijl ik dit schrijf, heb ik er net een meeting opzitten. Ik heb een paar zware weken achter de rug sinds ik terug ben uit Amerika. Ik heb daarna geloof ik nog één meeting gehad en sindsdien ben ik op de vlucht voor mijzelf. Maar iets daarboven laat mij er niet makkelijk mee weg komen.
Sinds twee weken is de definitieve datum van mijn interne acht daagse traumabehandeling bekend. 16 april. Ik heb veel vooruit geschoven om op te pakken na die behandeling, waar ik overigens bijna 60 weken op heb moeten wachten. Zo lang zijn de wachtlijsten in de provincie bij een gespecialiseerde psychologenpraktijk.
Maar niet alles voegt zich of kan zich voegen naar mijn planning en mijn agenda. Zo ook niet de emoties van mensen om mij heen. Er is buiten mijn zoon één ander iemand waarvan ik het meeste houd en is daarom ook de zwaarste stap 9 op mijn lijst. Gezien die persoon op dit moment in een emotionele crisis zit, waar ik een aandeel in heb, kan ik als verslaafde in herstel en daarmee veroorzaker, niet vragen het te parkeren. Soms moet je er gewoon doorheen. Soms vraagt herstel om je aan te passen aan de ander. Ik ben inmiddels sterk genoeg om dit soort zware emotionele gesprekken die disbalans veroorzaken, niet te zien als reden om de eerste op te pakken, of mijzelf iets aan te doen. Dat wil niet zeggen dat de gedachten er niet zijn, die zijn er zeker wel. Ik hoef er alleen niet meer op te reageren. Dat an sich is een verademing. Maar het maakt het emotioneel niet minder zwaar. Ik vond het dan ook verstandig om het te plannen op de dag dat ook mijn ‘vaste’ meeting plaatsvindt. Wetende dat ik mij ‘s avonds, daar, over kan geven aan mijn eigen emoties. Het voelt dan fijn te zijn tussen mensen waarmee ik meer overeenkomsten heb dan verschillen. Wat op dit moment een groot contrast met de buitenwereld is.
De just for today sloeg dan ook in als een bom.
Alleen voor vandaag
‘Ik zal niet weglopen voor de ongemakkelijke gevoelens waar ik mogelijk mee te maken krijg. Bij het onder ogen zien van mijn emoties, zal ik steunen op mijn vrienden in herstel.’
Ik had het fellowship hard nodig. Na mijn share was ik leeg. Er zat enkel nog een klein, huilend meisje, omarmd door verbinding, veilig en clean. Het kon op dat moment dan ook niet anders dan dat ik compleet het tegenovergestelde was dan mijn sponsee, die met hard werken en mijn ondersteuning vandaag haar 30 dagen ophaalde. Of de man van een vriendin, die vandaag zijn 60 dagen ophaalde. Het voelde alsof ik weer terug was naar het begin. Overspoeld met emoties die ik niet de baas ben. Maar wel baas genoeg om me vast te klampen aan mijn programma. Of ik op die manier de boodschap op dat moment uitdraag? Ik weet het niet. Ik weet enkel dat ik vanavond clean mijn hoofd op het kussen leg. Veilig in mijn eigen vertrouwde omgeving.
Morgen is morgen. Hoewel morgen de dag is dat mijn derde boek uitkomt en overal verkrijgbaar is, staat de emotie die daar bij zou moeten horen in schril contrast met hoe ik mij nu voel. Maar hoe dieper ik er over nadenk, hoe meer het duidelijk wordt voor mijzelf dat ik al een tijdje van een stabiel gevoel afwijk. Sinds mijn terugkomst uit Amerika ben ik meer stil gaan staan bij mijzelf. En. hoe meer ik doorvoel, hoe angstiger ik word. En dat stuk heeft weer alles te maken met wat er nog komen gaat. De trauma behandeling. Het aangaan van de eeuwige angst te falen of verlaten te worden. Want dat is waar mijn hele leven uit bestaan heeft. Falen mocht nooit. Vroeger niet toen mijn moeder nog bij mijn biologische vader was, en daarna niet toen ze hertrouwde met mijn stiefvader. Beide mannen creëerden op hun eigen manier een angst in mij dat presteren het enige juiste antwoord was. Met daarbij een lat zo hoog, dat enkel falen het hoogst haalbare was. Waar mijn moeder in heel dat verhaal is, weet ik zelf niet zo goed. Misschien heeft zij wel dezelfde angst. Falen, of om verlaten te worden. Geen eigen stem. Ik weet het niet. Antwoorden die ik hoop te vinden door dieper in mijzelf te kunnen kijken. Dat kan ik alleen door daarbinnen ruimte te maken, iets dat ik niet alleen kan.
Het is oprecht waar: dit is een makkelijk programma voor heel moeilijke mensen. Die heel moeilijk denken. Bij wie het brein nooit stil is. Althans, niet bij mij. Het is als een wervelwind. Ik kan het vergelijken met de film Twister. The cone of silence… Het moment dat het even stil is, is het moment dat het goed gaat. En voor je het weet, zit je weer in die wervelwind van emoties. Een cirkel die niet langer vicieus is, maar zich wel herhaalt. En naarmate het zich herhaalt, neemt die wervelwind steeds een ander formaat aan. De ene keer een F1 de andere keer, zoals nu, een F4 of F5. Maar nooit te groot dat ik het niet kan dragen. Of ik nu zucht heb of niet.
Mijn lijf tintelt. Mijn hoofd voelt alsof er een zware mist heerst. Het teken dat het op is. Ik ben bewust over mijn grenzen gegaan om iemand waar ik het meeste van houd te kunnen helpen. Soms kan dat. Soms moet dat. Soms is dat nodig. Ik heb het met liefde gedaan, naar mijn beste kunnen, met de juiste intenties. De ander helpen. Die dingen mogen allemaal naast elkaar bestaan. Ik ben dan ook dankbaar dat ik de persoonlijke schuld die ik vandaag heb opgebouwd, morgen kan inlossen door een dag voor mijzelf te zorgen.
Morgen mag ik met mijn nieuwe mantra zitten.
Moet ik dit nu doen
Moet ik dit nu doen
Moet ik dit nu doen
Moet ik dit nu doen
De klemtoon op de juiste plek zetten en doen wat goed voelt en binnen mijn kunnen. De opgebouwde schuld af betalen, met de wetenschap en voldoening dat ik iemand waar ik van houd op weg heb geholpen. A debt paid. A debt gained. En weet je? Het mag allemaal naast elkaar bestaan. Gelukkig maar. Anders kon het alsnog wel eens ingewikkeld worden.
Had ik al gezegd dat mijn derde boek bij je plaatselijke dealer ligt? Bij deze.
De volgende update zal na mijn traumabehandeling zijn. Tot dan!
Alle liefs, Stephanie
LEES MEER...