Cadeau van Herstel

De dag nadat ik dit schrijf, vliegen we met bijna de hele organisatie van de Dag van Herstel naar Hönö, een eilandje bij Götenburg, Zweden. Wij zijn daar op uitnodiging van de leden van de Zweedse ARM (Association of Recovering Motorcyclists), de club waar we met Lef Magazine drie jaar geleden een reportage over maakten en die sindsdien elk jaar onze Dag van Herstel mee vieren. In de afgelopen jaren is er een bijzondere vriendschap tussen ARM en Lef ontstaan. Bijzonder, want deze mannen en vrouwen leven maar voor één ding: hun Harley’s. Ze zien eruit alsof ze zo uit een film van Quinten Tarantino komen, alsof ze Harvey Weinstein  een lesje in vrouwonvriendelijkheid kunnen leren en alsof ze elke nacht met de spuit in hun arm ergens onder hun bike in slaap vallen. Het tegendeel is waar. Zelden heb ik zo’n stel zachtaardige, lieve mensen meegemaakt, al moet je daar wel even voor door de woeste baarden, sleeves, en alle uiterlijke imitaties van Sons of Anarchie heen kijken. Ik heb persoonlijk niets met welk vervoersmiddel dan ook, ik spreek hun bikertaal niet en snap dan ook niets van hun obsessie voor motoren. Eigenlijk hebben we maar een gemene deler: herstel. En dat is meer dan voldoende om me enorm te verheugen op het Zweeds logeerpartijtje. Ze hebben picknicks georganiseerd, er is een conventie, dansavonden, etentjes en… de Amerikaanse tak van ARM komt ook naar het eiland, inclusief de oprichter Judy Jensen. Natuurlijk laten we de kans niet liggen om er een mooie reportage van te maken, die je in de volgende Lef kunt verwachten.
Over een kleine twee jaar bestaan we alweer tien jaar en als ik terugdenk aan alle bijzondere ontmoetingen die ik in die acht jaar heb gehad, vervult me dat met warmte en dankbaarheid.  Zo was ik te gast in het adembenemend mooie stukje wereld bij de bergen van Stellenbosch, waar ik een week lang een warm welkom ondervond in de kliniek Bloemendal. Ik mocht ook een week lang meekijken in de eetstoorniskliniek van Human Concern in het uiterste puntje van Portugal. Een decor dat ik later tegenkwam in de documentaire Emma wil leven omdat het meisje daar stierf. Ik denk met heel veel warmte en plezier terug aan het prachtige landhuis van Hans en Anita Rijneveld in midden Frankrijk, die met hun grote hart hun huis keer op keer openstellen voor mensen in pril herstel (of zij die daar nog behoorlijk wat moeite mee hebben). Een andere keer was ik ook in midden Portugal in de verslavingskliniek Villa Ramadas bij João en Eduardo. Waarvan ik me vooral hun prachtige uitspraak herinner. Die droegs en die alcohól. Ik herinner me ook een week begin 2013. Januari, ergens in de koudste gebieden van Amerika, vlak tegen de Canadese grens. Ik mocht een hele week meelopen met de mensen van Hazelden. Daar heb ik mogen ervaren hoe het er in een van de oudste, beste en grootste verslavingsklinieken ter wereld aan toe gaat. Dit instituut herbergt naast de kliniek ook onder meer een groot opleidingsinstituut, een afdeling wetenschap en een eigen uitgeverij. Daar leerde ik dat verslavingszorg geen status quo is, maar dat er mensen zijn die 24/7 bezig zijn met het verbeteren van die behandeling. Dat leerde ik aan de keukentafel waaraan Bill en Bob ooit de 12 stappen optekenden. Ik herinner me de Yes We Can jongerenkliniek toen ze nog in de Ardennen zaten, Siam rehab in Thailand begin dit jaar en al die Nederlandse verslavingszorginstellingen die we mochten bezoeken. Stuk voor stuk prachtige klinieken, die me trots maken dat het niveau van de verslavingszorg zo hoog is.
Ik realiseer me dat we met al die mensen nog steeds een fijn en warm contact hebben. Wij hadden elkaar nooit leren kennen als we met z’n allen niet eerst die ene aandoening hadden gekregen om onszelf daarna er weer uit te worstelen. Ongeacht op welke manier we dat gedaan hebben. Dit is voor mij het cadeau van herstel, dat wij met z’n allen delen.
Ik wens jullie een mooie zomer, waar jullie dan ook zijn. Ik hoop jullie na de zomer te zien op 14 september op de Dag van Herstel. Samen met de mannen en vrouwen van ARM. 

Bovenstaande editorial van hoofdredacteur Jolande Bastiaans verscheen in Lef 3 2019.

Reageer reacties (0)
LEES MEER...