Ik woon al bijna zeven jaar samen met dezelfde kerel. We hebben elkaar zelfs nog nooit bedrogen of zo’n erge ruzie gehad dat we bijna uit elkaar gingen. Ik heb twee kinderen, ook supergemiddeld en doe al jaren hetzelfde werk. Is dat saai, of is dat saai? Voor iemand die zichzelf altijd zo graag een thrillseeker noemde, ben ik zo ongeveer de saaiste burgerlijke doos die je kunt tegenkomen. Ik heb ooit met witte haaien gedoken, maar ja, dat kan ik niet de komende twintig jaar blijven roepen. Ook dat wordt saai en uitgekauwd.

Ik denk dat dat hele thrillseeker-gedoe paste bij de actief verslaafde Lotje. Ik verveelde me snel en als je me toen had verteld dat ik later tien jaar hetzelfde werk zou doen, had ik je keihard uitgelachen. Ik zou in het buitenland gaan studeren en daarna rondreizen. Ik zou zo’n dame worden die uit het niets een aardig woordje Italiaans zou spreken, van toen ik een tijdje in Firenze woonde, weet je wel. Geen Florence. Nee. Firenze. Zoals de Italianen zelf zeggen. Maar die dame werd ik niet. Ik werd Lotje die elke avond in haar lokale kroeg, in de stad waar ze werd geboren, veel te veel alcohol dronk. Ook mijn herstel is redelijk saai. Ik ging naar een kliniek en ik ben nu al bijna acht jaar nuchter, zonder bijna-terugvallen of al te veel zucht.

Dit nummer is het 50e nummer dat we maken. Vijftigste! 50 nummers coververhalen, 50 nummers Junkfood, 50 nummers deze columns (eerlijk is eerlijk; 25 omdat ik ze samen schrijf met Jolande) en 50 nummers bedenken hoe we het volgende nummer gaan invullen. Verveel ik me? Geen moment. Is het saai? Nee, nog steeds niet. Ik kan nog wel 100 nummers door. Ik vind al jullie verhalen nog net zo interessant als tijdens het eerste nummer en ik vind het leuk om Lef te blijven verfraaien. Hoe leuk is het dat we mensen hebben mogen interviewen die 50 dagen, weken, maanden en jaren nuchter zijn? Zoiets bijzonders maak je niet zo snel mee. Het scheelt ook dat het team waar we Lef mee maken, superleuk en goed is. En al 50 nummers hoor ik een stemmetje in mijn hoofd dat er eigenlijk maar 2 mensen zijn die ik moet bedanken en ik denk dat nu, in het 50e nummer, eindelijk het goede moment is.

Joop en Hetty zijn mijn oom en tante. De twee mensen die genoeg vertrouwen in ons en Lef hadden, die ervoor zorgden dat een droom en een idee een heus magazine werd. Zonder hen geen Lef. Die al zoveel voor mij en ons gedaan hebben dat er niet genoeg pennen in de wereld zijn om te beschrijven hoe dankbaar ik ze voor alles ben. Jullie kennen ze niet en hebben nog nooit van ze gehoord. Maar Lef is niet Jolande en Lotje. Lef is Jolande, Lotje, Joop en Hetty. Dank jullie, deze 50e is voor jullie.
Liefs Lotje

Bovenstaande editorial van hoofdredacteur Lotje Donkers verscheen in Lef 6 2019.